Η μητέρα του Γιώργου έχει αηδιάσει πια.
Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον στις πέτρες, μήτε στα λαστιχάκια.
Είναι σχεδόν ένας χρόνος που ο μικρούλης μαζεύει πέτρες από κάθε έξοδό του.
Μία την φορά.
Σα φυλαχτό την κρατά σε κάθε του βόλτα και την αφήνει από τα χέρια του μόνο όταν φτάσει στο σπίτι του. Μπροστά από το συρτάρι με τα εσώρουχα.
Στέκεται για μερικά δευτερόλεπτα. Ανοίγει το μισό. Έπειτα το άλλο μισό. Ακουμπάει τρεις φορές όλα τα κομμάτια. Δύο προς τα δεξιά, μία προς τα αριστερά. Πλησιάζει το πετραδάκι στα μάτια του και το απομακρύνει μετά. Αρκετές φορές. Το στρίβει μερικές.
Το αποθηκεύει.
Πάντα στην ίδια γωνιά. – του συρταριού-
Είναι ένα είδος τελετής. Όλη την υπόλοιπη ημέρα κρατά τα λαστιχάκια του σφιχτά. Στο χέρι. Τρέμει για να μην τα χάσει. Αυτά κανείς δεν μπορεί να του τα πάρει.
Η μαμά φροντίζει για τις πέτρες τα βράδια. Και το πρωί που ξυπνά, ο Γιώργος ανοίγει το συρτάρι. Δεν ακουμπά τίποτα τώρα. Μόνο ψάχνει για την πέτρα που, όπως πάντα, χάνεται.
Κοιτάζει με προσήλωση τη μαμά στα μάτια, σπάνια το κάνει, και κουνά ρυθμικά τα δάχτυλα του ενός χεριού του. Μαζί με τα μάτια τη ρωτούν για την πέτρα. Δε μιλά ο Γιώργος. Πριν από λίγους μήνες έκλεισε τα πέντε.
Η μητέρα για κλάσματα δευτερολέπτου κάνει την ανήξερη και τις υπόλοιπες ώρες μέσα στα αυτιά και το κεφάλι της γυρίζει πάντα η ίδια πρόταση:
«Το παιδί σας δεν έχει καν λόγο! Δεν μπορούμε να σας εγκρίνουμε ξανά παράλληλη στήριξη. Πρέπει να πάει σε ειδικό σχολείο…»
Σαν να είναι το τέλος του κόσμου. Πενθεί.
Φουρτουνιασμένη γυρίζει από ειδικό σε ειδικό. Εκπαιδεύεται και εκπαιδεύει.
Όλη μέρα και τη νύχτα όλη.
Της φταίνε οι θεραπευτές.
Της φταίνε οι συγγενείς.
Της φταίνε οι φίλοι.
Και οι γείτονες. Και οι συγγενείς της, της φταίνε.
Της φταίνε τα σχολεία και οι δασκάλοι. Της φταίνε τα βιβλία, τα θρανία.
Της φταίνε και τα δύο μικρότερα παιδιά της.
Όλα…
Δε δουλεύει τίποτα πια. Και όλα είναι τόσο, μα τόσο δύσκολα.
Ο Γιώργος έχει κλειστεί στον εαυτό του. Στις χαμένες πέτρες και τα κουρελιασμένα λαστιχάκια. Είναι πολύ μόνος με τις πέτρες τούτες και τα λάστιχα. Τα αγαπά πολύ και τα δυο. Είναι βαθιά λυπημένος που χάνει συνεχώς τα πετραδάκια του.
Μόνος.
Πολύ μόνος.
Αποκαμωμένος.
Λυπημένος κι ανήμπορος.
Πολύ και από τα τα δυο.
Πενθεί και κλείνεται στον εαυτό του.
Κλείνεται και η μητέρα του, στις προτάσεις των θεραπευτών – δικαστών.
Είναι δυο ξένοι.
Ποτέ δεν γελά εκείνη. Ποτέ κι αυτός.
Ένα βράδυ…
Συνομιλεί με έναν θεραπευτή. Πέμπτη ήτανε.
Την επόμενη συναντήθηκαν. Διαδικτυακά.
«Άσε το συρτάρι του να το διαχειριστεί όπως θέλει εκείνος. Ας το γεμίσει όλο πέτρες.
Κάνε παραδίπλα κι εσύ ένα. Γέμισέ το κι εσύ. Εκείνος μικρές, εσύ μεγάλες.
Μία αυτός. Δύο εσύ. Δυο στροφές αυτός, πέντε εσύ.
Και άσε το παιχνίδι αυτό να σας οδηγήσει……….
…..
..
.»
Κι εκεί ξεκίνησαν την θεραπεία.
Εκεί άρχισαν παρέα την εκπαίδευση. Μια αλλιώτικη εκπαίδευση. Ο θεραπευτής συντόνιζε τη μητέρα και τον Γιώργο. Ο Γιώργος και τους δύο.
Σε έξι μήνες ο Γιώργος μιλούσε όπως και η μαμά του.
«Εσύ βάζεις τη μεγάλη πέτρα μέσα στο συρτάρι σου. Εγώ βάζω τη δική μου μέσα στο δικό μου συρτάρι!» της έλεγε κάθε απόγευμα μετά τον περίπατο.
Εκείνη τη μέρα γέμισαν χώμα τα χαλιά του δωματίου. Στο συρτάρι δεν υπήρχαν πια εσώρουχα. Πέτρες μόνο. Και λάσπες.
Η μαμά χαμογελούσε. Χαμογελούσε και ο Γιώργος. Ήταν τόσο κοντά οι δυο τους….
Κι εγώ υπερήφανος που ήμουν κομματι τους!
Αποδεχτείτε.
Αποδεχτείτε με αγάπη που διαθέτετε πλούσια.
Bochatziar Sp. Evangelos
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2020
