«Βα…γγέλη:
Με πιάνει απελπισία.
Είναι μαρτύριο.
Είναι φορές, δε σου κρύβω, που σκέφτομαι γιατί να τύχει σ’ εμένα.
Κάνει πράγματα που ντρέπομαι ακόμα και να τα πω σε κάποιον.
Νιώθω πολύ μόνη…
Κλαίω.
Τρέμω.
Χάνω τα βραδιά τον ύπνο μου.
Μπορεί να μοιάζω με τρελή.
Όχι!
Αυτή την φορά δεν θα κλάψω.
Πόσο άλλο…
Είναι φορές που δεν αντέχω,
Βαγγέλη.
Είναι φορές που πέφτω.
Που θέλω να τα παρατήσω.
Είναι φορές που γκρεμίζομαι.
Κομμάτια γίνομαι.
Πάντα σηκώνομαι όμως.
Είναι η ζωή που μου απαγορεύει την παραίτηση.
Δεν αντέχω,
Βαγγέλη.
Δεν αντέχω.
Γιατί στο παιδί μου,
Βαγγέλη,
γιατί;
Γιατί να μην μπορώ να αναγνωρίσω το παιδί μου;
Είναι δικό μου αυτό το παιδί,
Βαγγέλη…
κι όμως δεν το αναγνωρίζω!
Μακάρι να ήταν ένα όνειρο,
μακάρι!
Ένα όνειρο κακό.
…
Αν είχα τα μάτια μου κλειστά θα πίστευα πως έχει βαλαντώσει στο κλάμα.
Όμως μέσα στην απελπισία της παραμένει δυνατή.
Γενναία.
Kαι πάντα έτοιμη για όλα.
Δε λέει τίποτα άλλο.
Με αγκαλιάζει.
«Είναι εντάξει.
Όλα είναι εντάξει!
Και όλα αυτά που μου περιέγραψες παρελθόν.
Είσαι καινούργια τώρα…»
της λέω.
«Εις το επανιδείν!»
Μου απαντά εκείνη και με αποχαιρέτα.
Είναι ανακουφισμένη.
Κι εγώ μπορώ να ξενυχτήσω ήσυχος…
Good night!
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
