Peter and I cut our hair together this time.
My eight-year-old son.
And just when I was almost about to fall asleep listening to the mowing machine plowing my head, I open my eyes and what do I see on my son's head?
A drawing I couldn't believe my eyes:
I roll, I half-close...
And yet I saw nothing wrong!
It was a little heart.
My son had chosen a little heart.
"What was your plan?"
I ask the barber, trembling, wanting him to tell me something else.
"A heart." he replies.
"Peter, did you choose it?"
"Yes, Daddy!"
My son confirms.
He's used to thunderbolts and spiders, that's all he's chosen so far.
"Why?" he asks me.
"Isn't it a bit girly?" I ask them both.
"No! Surprisingly, a lot of people do..." The barber replies.
I swallow my saliva and smile broadly.
At home I hang on my wife's lips to see what she thinks:
"Well, what did you do to the child? Are they going to make fun of him at school?"
"I didn't have time!" I reply.
"But why aren't you talking?" She continues. All this chewed up so the kid doesn't understand anything.
My Petrakos is pouting.
Our mom immediately laughs as if she's swallowed an avocado pit and says:
"Perfect, that's great, darling!"
The next day all the kids were making fun of my child's drawing.
The one my wife and I were afraid of.
"Peter, do you want to go erase it?"
She suggested.
"No, Mom, I like it!"
He replies.
What has been bothering me a lot is this:
Why should we be afraid when a boy chooses a heart or something that looks girly?
Why should we raise our boys with skulls, guns, spiders and lightning?
Why do we prefer in our society men who are boorish, tough, without kind and tender feelings?
Do we then feel bad when a man beats up our daughter or the neighbor's daughter?
Does it do us wrong when he rapes her mercilessly and leaves her on the side of the road abused?
Do we protest when a daughter is killed?
Do we ever think that the spiders, the guns, the cruelty, the identities we pass down from generation to generation in both sexes cause crimes?
Crimes caused by repressed emotions?
Well!
It is necessary to change all this!!!!
Yes, in my family we are three men and three women.
I am equally proud of my two sons and two daughters!
But most of all, I am proud that I have taught my sons to be loving,
to cry, to bend because they are men!
We are MEN!
And we cry
And we love
And we are very romantic
And very vulnerable
And very, very emotional!
And strong.
And when we have to be,
we become iron,
stones and steel to protect whoever needs us!
That means MAN!
To me.
I am very, very, very proud that my eight-year-old boy chose a heart on the back of his head because that's how I know I'm raising a man who is tender and sensitive!
This way, I can sleep more peacefully for the future of my two daughters and every father's daughter!
All feelings are equally acceptable for both sexes!
Let's allow our societies to help us flourish and not self-destruct!
PS. Farewell, my friend Peter!!!!
Your dad is very proud of you, always will be!
Τον οχτάχρονο γιο μου.
Κι εκεί που σχεδόν ετοιμαζόμουν να άποκοιμηθώ ακούγοντας την κουρευτική μηχανή να οργώνει το κεφάλι μου, ανοίγω τα μάτια μου και τι να δω στο κεφάλι του γιου μου ;;;
Ένα σχέδιο που δεν πίστευα στα μάτια μου:
Γουρλώνω, μισοκλείνω…
Κι όμως δεν είχα δει καθόλου λάθος!
Ήταν μια καρδούλα.
Ο γιος μου είχε διαλέξει μια καρδούλα.
«Τι σχέδιο κάνατε;»
Ρωτάω, τρέμοντας, τον κουρέα και θέλω να μου πει κάτι άλλο.
«Καρδούλα.»μου απαντά.
«Πέτρο μου, εσύ το διάλεξες;»
«Ναι μπαμπά!»
Επιβεβαιώνει ο γιος μου.
Εκείνος με έχει συνηθίσει σε κεραυνούς και αράχνες, όλο τέτοια σχέδια διάλεγε ως τώρα.
«Γιατί;»με ρωτάει.
«Δεν είναι λίγο κοριτσίστικο;» Ρωτάω και τους δυο.
«Όχι! Παραδόξως κάνουν πολλοί…» Μου απαντά ο κουρέας.
Καταπίνω το σάλιο μου και χαμογελάω πλατιά.
Στο σπίτι κρέμομαι από τα χείλη της γυναίκας μου, να δω τη γνώμη της:
«Καλά, τι έκανες στο παιδί; Θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο;»
«Δεν το πρόλαβα!»Απαντώ.
«Μα γιατί δε μιλάς;» Συνεχίζει. Όλα αυτά μασημένα μην καταλάβει τίποτα ο μικρός.
Ο Πετράκος μου ψιλοκατσουφιάζει.
Η μαμά μας αμέσως γελάει σαν να έχει καταπιεί κουκούτσι από αβοκάντο και λέει:
«Τέλειο, πολύ ωραίο, αγάπη μου!»
Την άλλη μέρα όλα τα παιδιά κορόιδευαν το σχέδιο του παιδιού μου.
Αυτό που φοβόμασταν με τη σύζυγό μου.
«Πέτρο μου, θες να πάμε να το σβήσουμε;»
Πρότεινε εκείνη.
«Όχι μαμά, μου αρέσει!»
Της απαντά.
Εκείνο που με έχει ενοχλήσει πολύ είναι αυτό:
Γιατί να φοβόμαστε όταν ένα αγόρι επιλέγει καρδούλα ή κάτι που μοιάζει κοριτσίστικο;
Γιατί να μεγαλώνουμε τα αγόρια μας με νεκροκεφαλές, όπλα, αράχνες και κεραυνούς;
Γιατί προτιμάμε στην κοινωνία μας άντρες αγροίκους, σκληρούς, χωρίς ευγενικά και τρυφερά συναισθήματα;
Μήπως μετά μας κακοφανεί όταν ένας άντρας ξυλοφορτώσει την κόρη μας ή την κόρη του γείτονα;
Μήπως μας κακοφανεί όταν την βιάσει αλύπητα και την παρατήσει στην άκρη του δρόμου κακοποιημένη;
Μήπως διαμαρτυρηθούμε όταν σκοτωθεί μια κόρη…;
Σκεφτήκαμε ποτέ ότι οι αράχνες, τα όπλα, η σκληρότητα, οι ταυτότητες που μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά στα δυο φύλα προκαλούν εγκλήματα;
Εγκλήματα που προκαλούνται από καταπιεσμένα συναισθήματα;
Λοιπόν!
Είναι ανάγκη να αλλάξει όλο αυτό!!!
Ναι, στην οικογένεια μου είμαστε τρεις άντρες και τρεις γυναίκες.
Είμαι το ίδιο υπερήφανος για τους δυο μου γιούς και για τις δυο μου κόρες!
Μα πιο πολύ, είμαι υπερήφανος που έχω διδάξει στους γιούς μου να είναι τρυφεροί,
να κλαίνε, να λυγίζουν γιατί είναι άντρες!
Είμαστε ΑΝΤΡΕΣ!
Και κλαίμε
Και αγαπάμε
Και είμαστε και πολύ ρομαντικοί
Και πολύ ευάλωτοι
Και ευσυγκίνητοι πολύ, πάρα πολύ!
Και δυνατοί.
Και όταν πρέπει,
γινόμαστε σίδερα,
πέτρες και ατσάλι για να προστατεύουμε όποιον μας χρειάζεται!
Αυτά σημαίνουν ΑΝΤΡΑΣ!
Για μένα.
Είμαι πολύ, μα πάρα πολύ υπερήφανος που ο οκτάχρονος λεβέντης μου διάλεξε καρδούλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του γιατί έτσι ξέρω πως μεγαλώνω έναν άντρα τρυφερό και ευαίσθητο!
Έτσι, μπορώ να κοιμάμαι πιο ήσυχος για το μέλλον των δυο κόρων μου και της κάθε κόρης κάθε πατέρα!
Όλα τα συναισθήματα είναι το ίδιο αποδεκτά και για τα δυο φύλα!
Ας επιτρέψουμε στις κοινωνίες μας να μας βοηθάμε να ανθίζουμε και όχι να αυτοκαταστρεφόμαστε!
ΥΓ. Με γεια σου, λεβέντη μου Πέτρο!!!
Ο μπαμπάς σου είναι πολύ υπερηφανος για σένα, πάντα θα είναι!
