©All rights reserved. www.mpoxatziar.gr2023
And I'm crazy, and I'm crazy, and I'm nuts, and whatever else you want!
I am.
Yorikas is doing damage.
He constantly spills water on his shirts and sometimes urinates in places he shouldn't.
He doesn't speak until our meeting.
Only two or three, single words sparsely and where.
"You need to keep him home. We cannot continue to accept him in our public school!"
It was the principal.
"He wants to spill water all the time and he gets scolded at his school..."
This was the mother's remark.
I explain to the parents that he doesn't pour water because he is jealous. It's because he's communicating something to them that way..."
It was me, in his presence and in the presence of his parents along with my assistant and my secretary in the waiting room.
Yorikas is hugging me.
"You know, you know, you know about, about, about, why I'm spilling, spilling, spilling water, you say, you say!
"You say you know why I spill water!"
He says to me.
And he hugs me tight.
And he repeats this sentence three more times.
It was his first sentence and in public. And full of meaning.
I immediately ask my assistant for white paper to write on.
She tears a page from the pad she found in front of her and hands it to me. I set it aside.
"It's small!" I nod to her.
She brings me a larger one:
I write a single word in big letters.
I ask for more. She brings me one more:
I write another.
Another:
Again I write another one.
Another.
And another.
Again and again.
I asked for a total of five papers.
And I didn't say a word.
I only thanked them.
I stuck the papers on my blackboard, line by line, and let them read them.
Without speaking.
Because if anyone is non-verbal, it's me.
And only me! Not my autistic friends...
The papers had the sentence we all heard:
"YOU THINK YOU KNOW WHY I'M SPILLING WATER!"
"My boy!" I say under my breath and I'm buzzing.
And I'm crazy, too.
and crazy.
and...
whatever you want.
I am.
Good night!
Είμαι.
Ο Γιωρίκας κάνει ζημιές.
Χύνει συνεχώς νερό πάνω στις μπλούζες του και κάποιες φορές ουρεί σε σημεία που δεν πρέπει.
Δε μιλά μέχρι τη συνάντησή μας.
Μόνο δυο – τρεις , μεμονωμένες λέξεις αραιά και που.
«Πρέπει να τον κρατήσετε σπίτι. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τον δεχόμαστε στο δημόσιο σχολείο μας!»
Ήταν η διευθύντρια.
«Θέλει να χύνει όλη την ώρα νερό και τον μαλώνουν στο σχολείο του…»
Αυτή ήταν η παρατήρηση της μητέρας.
Εξηγώ στους γονείς ότι δεν χύνει νερό επειδή είναι ζημιάρης. Είναι γιατί τους επικοινωνεί κάτι με τον τρόπο αυτό…»
Εγώ ήμουν αυτός, παρουσία του και παρουσία των γονιών του μαζί με την βοηθό μου και τη γραμματέα μου στην αναμονή.
Ο Γιωρίκας με αγκαλιάζει.
«Ξέρεις, ξέρεις, ξέρεις για, για, για, γιατί χύνω, χύνω, χύνω νερό, λες, λες!
"You think you know why I'm spilling water!"
Μου λέει.
Και με αγκαλιάζει σφιχτά.
Και επαναλαμβάνει αυτή την πρόταση άλλες τρεις φορές.
Ήταν η πρώτη του πρόταση και μάλιστα σε κοινή θέα. Και μάλιστα γεμααααααάτη νόημα.
Zητώ αμέσως από την βοηθό μου χαρτί λευκό για να γράψω.
Σκίζει εκείνη μία σελίδα από το μπλοκ που βρήκε μπροστά της και μου δίνει. Το παραμερίζω.
«Είναι μικρό!» Της γνέφω.
Μου φέρνει μεγαλύτερο:
Γράφω μία μόνο λέξη με μεγάλα γράμματα.
Ζητάω κι άλλο. Μου φέρνει:
Γράφω άλλη μία.
Κι άλλο:
Ξανά γράφω άλλη μια.
Κι άλλο.
Κι άλλο.
Ξανά και ξανά.
Ζήτησα συνολικά πέντε χαρτιά.
Και δεν είπα κουβέντα.
Μόνο τους ευχαρίστησα.
Κόλλησα τα χαρτάκια στον πίνακα μου, αράδα και τους άφησα να τα διαβάσουν.
Χωρίς να μιλώ.
Γιατί αν κάποιος είναι μη λεκτικός, αυτός είμαι εγώ.
Και μόνο εγώ! Όχι οι αυτιστικοί μου φίλοι…
Τα χαρτιά έγραφαν την πρόταση που άκουσαν όλοι μας:
«ΛΕΣ, ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΧΥΝΩ ΝΕΡΟ!»
«Παλικάρι μου!» Λέω από μέσα μου και βουρκώνω.
Και είμαι και τρελός
και παλαβός
και…
ο, τι άλλο θες.
Είμαι.
Καληνύχτα μας!
