Your hands are covered in scratches, signs of your special communication.
And so is your soul.
Some lines run up and down your face of tears wet and dried together, old and new.
Your eyes well up, flooding at the first opportunity.
No one understands why...
only you!
The other?
Those parties you keep throwing that people don't understand?
You believe too much in these parties over the most trivial things...
You celebrate like a child.
You know something more than everyone else.
Write them on your old shoes,
please.
The others.
Don't worry...
All the disgusting things I heard out of your mouth, I knew you'd never believe them.
I know a lot more than you do,
about you.
You are
you...
So much is you.
The way you hold your head with both hands, waiting for your child to finish his treatment, temple.
I want to worship your faith.
And teach me to believe.
You broke your face in front of closed doors that you deliberately stumbled upon.
And then again and again until you opened them.
...
You opened them.
And what did you find out?
They told you.
You answered with your silence.
The others don't understand anyway.
You were in so much pain that you felt no more pain.
You made night into day.
You said no...
And no more.
To everything you longed for and never regretted.
Your life is much different from the others.
As if your world is different.
Many years have passed and you still hold your autistic child by the hand.
Your head paralyzes more and more in your two hands as the years go by.
And the thought of tomorrow, stabbing.
Mother of the autistic child...
good morning!
And thy eyes dim...
Mother...
Happy birthday!
Mother's Day 2023Και η ψυχή σου το ίδιο.
Κάτι γραμμές ανεβοκατεβαίνουν στο πρόσωπό σου από δάκρυα νωπά και ξεραμένα μαζί, παλιά και καινούρια.
Τα μάτια σου πηγάδια, που με την πρώτη ευκαιρία πλημμυρίζουν.
Κανείς δεν καταλαβαίνει το λόγο…
μόνο εσύ!
Το άλλο;
Εκείνα τα πάρτι που κάνεις συνεχώς και δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι;
Τα πιστεύεις πολύ αυτά τα πάρτι για τα πιο ασήμαντα πράγματα…
Σαν παιδί πανηγυρίζεις.
Κάτι ξέρεις παραπάνω από όλους τους άλλους.
Γράψε τους στα παλιά σου τα παπούτσια,
σε παρακαλώ.
Τους άλλους.
Μην ανησυχείς…
Όλα τα σιχτιρίσματα που άκουσα από το στόμα σου, ήξερα πως δεν τα πίστεψες ποτέ.
Ξέρω πολύ περισσότερα από εσένα,
για εσένα.
Είσαι
εσύ…
Τόσα πολλά είσαι.
Ο τρόπος που κρατάς το κεφάλι σου και με τα δυο χέρια, περιμένοντας το παιδί σου να τελειώσει την θεραπεία του, ναός.
Θέλω να προσκυνήσω την πίστη σου.
Και να με διδάξεις κι εμένα να πιστεύω.
Έσπασες τα μούτρα σου μπροστά σε πόρτες κλειστές που έπεσες επίτηδες επάνω.
Και μετά ξανά και ξανά ώσπου να τις ανοίξεις.
…
Τις άνοιξες.
Και τι κατάλαβες;
Σου είπαν.
Απάντησες με τη σιωπή σου.
Οι άλλοι, έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνουν.
Πόνεσες τόσο μέχρι που δεν ένιωθες πόνο πια.
Έκανες την νύχτα μέρα.
Είπες όχι…
Και όχι ξανά.
Σε καθετί που λαχταρούσες και δε μετάνοιωσες ποτέ.
Η δικιά σου ζωή πολύ πιο διαφορετική από τις άλλες .
Λες κι ο κόσμος σου είναι άλλος.
Πέρασαν πολλά χρόνια κι ακόμα κρατάς απ’ το χέρι το αυτιστικό παιδί σου.
Το κεφάλι σου παραλύει ολοένα και πιο πολύ στα δυο σου χέρια καθώς τα χρόνια περνούν.
Και η σκέψη του αύριο, μαχαίρωμα.
Μάνα του αυτιστικού παιδιού…
καλό ξημέρωμα!
Και τα μάτια σου θολά…
Μάνα…
χρόνια πολλά!
