It's a mess when the bell rings. He comes out with such a rush, such a rush...
And he runs, runs, runs.
He's combing the courtyard, fluttering his arms. You can feel the legs.
He's trying something, but I won't tell you now.
Asterios.
He's my friend. He's kind and generous. Today he offered me some of his lollipop.
Asterios.
He is,
he is,
it's...
He's a danger to his classmates, you fuck. Very dangerous.
He goes to a special school and he's autistic.
11 years old. And six months old.
Asterios.
Asterios can't go on like this. It's forbidden.
It's very strict and the social conventions of the school, the country, society and so on. All the context experts should take measures for my dear friend who goes by that name...
Asterios.
Name and thing. Star, painted doll. You'd think when he grows up he'll burn hearts if you didn't know that...
I know you want to know though, to...
I don't know how to say it.
I need time to digest his mother's words stabbed into my chest, knives.
You monster!
Yes, yes, yes. Asterios is a monster.
Now you know it too.
But... all right.
His classmates don't have to fear for him anymore because his school finally took action and isolated him. He can take his break, but he can do it alone. Away from the other kids.
Yes, away.
As you can hear it.
He shouldn't compromise the integrity of his classmates.
He must not be a nuisance.
To tell you the black truth, I don't really know who he's bothering.
Asterios.
I would like to ask some questions to the administrators of that school with much love and truth. I'd like to ask them if it ever occurred to them that his classmates might shudder when they realize that one of their classmates is isolated from the rest of the kids.
Do they feel regret that
Asterios,
is forbidden to run around the playground and all that.
Do they feel regret and fear that he is not allowed,
Asterios,
to be who he is.
Are they afraid that their turn will come and they will not be given the platform to speak, to express this fear ever.
Ahh.
Why, Astérius! How your mother's words hurt me.
"If you read their report... you will see that they speak of a monster."
Monster!
Asterios.
...
I briefly lose my lilt at the memory of your mother's voice when she uttered the above words to me.
And you and me and her,
we know full well that those words were never spoken by your mother.
The system said them.
And this,
is the worst of all!
I doubt I will get an answer from those responsible for the questions I asked above, so I leave this text here. And I hope it will change.
I wish something would change.
For every child who brings a little bit to this name:
Asterios.
Και τρέχει, τρέχει, τρέχει.
Χτενίζει όλο το προαύλιο φευγάτος και φτερουγίζει τα χέρια. Θαρρείς και τα πόδια.
Κάτι προσπαθεί μα δε θα σου πω τώρα.
Ο Αστέριος.
Είναι φίλος μου. Ευγενέστατος και γενναιόδωρος. Σήμερα μου πρόσφερε λίγο από το γλειφιτζούρι του.
Ο Αστέριος.
Ειναι,
ειναι,
ειναι…
Είναι επικίνδυνος για τους συμμαθητές του ρε γαμ@το. Πολύ επικίνδυνος.
Πηγαίνει σε ειδικό σχολείο και είναι αυτιστικός.
11 χρονών. Και έξι μηνών.
Ο Αστέριος.
Ο Αστέριος δε γίνεται να συνεχίσει έτσι. Απαγορεύεται.
Είναι πολύ αυστηρά τα πλαίσια και οι κοινωνικές συμβάσεις του σχολείου, της χώρας, της κοινωνίας και πάει λέγοντας. Θα πρέπει να λάβουνε τα μέτρα τους όλοι οι ειδικοί του πλαισίου για τον αγαπημένο φίλο μου που ακούει σ’ ετούτο το όνομα…
Αστέριος.
Όνομα και πράγμα. Αστέρι, κουκλί ζωγραφιστό. Θα μπορούσες να πεις πως όταν μεγαλώσει θα κάψει καρδιές αν δεν ήξερες ότι…
Ξέρω θες να μάθεις όμως, να…
Δεν ξέρω πως να το πω.
Χρειάζομαι χρόνο να αφομοιώσω τα λόγια της μητέρας του που καρφώθηκαν στο στήθος μου, μαχαίρια.
Τέρας!
Ναι, ναι, ναι. Ο Αστέριος είναι ένα τέρας.
Τώρα το ξέρεις κι εσύ.
Όμως…εντάξει.
Δε χρειάζεται πια να φοβούνται οι συμμαθητές του για εκείνον γιατί το σχολείο του τελικά έλαβε τα μέτρα του και τον απομόνωσε. Μπορεί να κάνει το διάλλειμά του αλλά μόνος του. Μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά.
Ναι, μακριά.
Όπως το ακούς.
Δεν πρέπει να βάζει σε κίνδυνο την ακεραιότητα των συμμαθητών του.
Δεν πρέπει να ενοχλεί.
Για να σου πω βέβαια τη μαύρη μου αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς ποιον ενοχλεί.
Ο Αστέριος.
Θα ήθελα να κάνω κάποιες ερωτήσεις στους υπεύθυνους εκείνου του σχολείου με πολλή αγάπη και αλήθεια. Θα ήθελα να τους ρωτήσω αν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους μήπως οι συμμαθητές του τρέμουν όταν αντιλαμβάνονται πως ένας συμμαθητής τους απομονώνεται από τα υπόλοιπα παιδιά.
Μήπως αισθάνονται λύπη που
ο Αστέριος,
απαγορεύεται να τρέχει με ορμή στο προαύλιο και αλλά τέτοια.
Μήπως αισθάνονται λύπη και φόβο που δεν επιτρέπεται,
ο Αστέριος,
να είναι αυτός που είναι.
Μήπως τρέμουν μην έρθει και εκείνων η σειρά και δεν τους δοθεί το βήμα να μιλήσουν, να εκφράσουν τον φόβο τούτο ποτέ.
Αχχ.
Βρε Αστέριε! Πόσο με πόνεσαν τα λόγια της μητέρας σου.
«Αν διαβάσεις την έκθεση τους… θα δεις πως μιλάνε για τέρας.»
Τέρας!
Ο Αστέριος.
…
Χάνω για λίγο τη λαλιά μου στην θύμιση της φωνής της μητέρας σου όταν μου ξεστόμισε τα παραπάνω λόγια.
Κι εσύ κι εγώ κι εκείνη,
ξέρουμε καλά πως τα λόγια αυτά δεν τα είπε ποτέ η μητέρα σου.
Τα είπε το σύστημα.
Και αυτό,
είναι το χειρότερο όλων!
Αμφιβάλλω αν θα πάρω απάντηση από εκείνους τους υπευθύνους στις ερωτήσεις που έκανα παραπάνω γιαυτό και αφήνω το κείμενο τούτο εδώ. Κι εύχομαι να αλλάξει.
Εύχομαι να αλλάξει κάτι.
Για κάθε παιδί που φέρνει λιγάκι σε αυτό το όνομα:
Αστέριος.
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. www.mpoxatziar.gr2023
