ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΠΕΦΤΩ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΞΥΠΝΩ…Ο Γιαννάκης ήταν σχεδόν τεσσάρων χρόνων και ταξίδεψε στην Πάτρα τρία χρόνια πριν για να με συναντήσει μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά του.
Αυτή η οικογένεια με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο από όλες γιατί μαζί τους κρατούσαν ένα μωρό, μόλις τριάντα ημερών, κοιμισμένο σε ένα καλάθι. Κάρφωσα για μερικά δευτερόλεπτα το βλέμμα μου στο καλάθι προσπαθώντας να εντοπίσω το περιεχόμενο που ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.
Ήταν το αδερφάκι του Γιάννη.
Όταν ρώτησα τους γονείς του το λόγο της επίσκεψής τους, μου είπαν ακριβώς αυτό :
«Ο Γιαννάκης μας είναι αυτιστικός και δε μιλάει.»
Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά από τη συνέδρια μας, σαν από θαύμα, ο Γιαννάκης άρχισε να μου απαντά σε κλειστές ερωτήσεις σαν να μην είχε ποτέ πρόβλημα κοιτώντας με στα μάτια. Η μητέρα είχε δακρύσει και ο πατέρας είχε σαστίσει αμίλητος…
Η οικογένεια αυτή συνεχίζει ακόμα και τώρα να με επισκέπτεται κάθε δυο μήνες περίπου για μερικές «έκτακτες» συνεδρίες. Ο Γιαννάκης μιλάει κανονικά, σχεδόν, και ετοιμάζεται για την πρώτη δημοτικού.
Αυτές τις γιορτινές ημέρες τους είδα ξανά. Το, μόλις τριάντα ημερών, αδερφάκι τώρα είναι παραπάνω από δυόμιση χρόνων και το ακούω να μιλάει με τη μητέρα του. Της απαντά τόσο αβίαστα σε κάθε της ερώτηση και μου φαίνεται εξωπραγματικό.
Συνηθισμένος από τις δυσκολίες επικοινωνίας που αντιμετωπίζω καθημερινά, πλέον το τυπικό μου φαίνεται περίεργο, σχεδόν απίστευτο.
Εντυπωσιασμένος, επισημαίνω στη μητέρα την ευκολία της λεκτικής, αβίαστης επικοινωνίας του μικρού αδερφού και την καλώ να θυμηθεί την πρώτη φορά που άκουσε το Γιαννάκη να απαντάει σε εμένα. Ήταν τεσσάρων:
« Ακόμα το θυμάμαι αυτό και συγκινούμαι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!» Μου απάντησε.
Δακρύζει πάλι όπως την πρώτη φορά. Σχεδόν τρία χρόνια πριν.
Και κάνει να φύγει.
Τρέχω….
Τρέχω να την προλάβω στην αυλή.
Έχει φτάσει στο πεζοδρόμιο.
Θέλω, τούτη τη φορά, να της εξηγήσω:
« Ξέρετε τι γίνεται;
Ο Γιαννάκης άρχισε να μου μιλά εκείνη την ημέρα που θυμάστε σαν να ήταν τώρα γιατί τον έκανα να βγάλει ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ.
Αυτό που ήδη είχε μέσα του.
Αυτά…
που είχε μέσα του!
Το μεγαλύτερό μου άγχος είναι αυτό:
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΠΕΦΤΩ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΞΥΠΝΩ…
είναι ο κάθε άνθρωπος, αυτιστικός ή μη, να μπορέσει να πει αυτά που έχει να πει στο σύντομο ταξίδι του. Στο χώμα τούτο που πατούμε.
Τρέμω στην ιδέα μήπως και κάποιος δεν καταφέρει να ακουστεί και έναν λόγο παραπάνω έχω για τους αυτιστικούς μου φίλους που είναι τόσο μα τόσο…
Αδικημένοι!!!
THERE IS NO SUCH THING AS NON-VERBAL AUTISM!
Χρόνια μας πολλά!
© All rights reserved.mpoxatziar.gr2023
