Με τρομάζει τούτη η εξομολόγηση μπροστά στον ψεύτικο ήλιο.
Ο θυμός που νιώθεις για μένα, την ανάσα μου κόβει.
Κι όλα τα όνειρα που έκανες με πεθαίνουν.
Αυτά που περίμενες από εμένα σε φορτώσαν με μπόλικη δυστυχία. Κι εσένα το ίδιο σου κάναν.
Δε σου άφησαν χώρο.
Ούτε κι έμενα.
Με έθαβες ολοένα πιο βαθιά μπας και φυτρώσω… όμως χάθηκε το οξυγόνο. Και το φως.
Και σάπισα.
Με πότιζες, μα νερό δεν ήθελα.
Ένας αλλόκοτος κάκτος ήμουν.
Περίμενες να χαϊδέψεις τα φύλλα μου, να καμαρώσεις τους καρπούς μου.
Αγκάθια μόνο. Και δάκρυα.
Και πίκρα…
Αιμορραγία και μέσα
και έξω.
Είναι δύσκολο, το ξέρω.
Είναι άγνωστο.
Είναι βαρύ κι ασήκωτο.
I know.
Μέρες και νύχτες. Και χρόνια λύπης και πένθους δε μας φτάσαν.
Τώρα;
Ακόμα δεν ξέρεις ποιο είναι σωστό και ποιο λάθος.
Από φόβο επιτίθεσαι σαν άκακο ελάφι μπροστά σε νύχια γαμψά και δόντια χατζάρες.
Λες πως δε φταίω εγώ.
Ο αυτισμός μου φταίει.
Και σε κοιτάζω. Και με κοιτάζεις.
Και σε γεμίζω φιλιά και μ’ αγκαλιάζεις.
Όμως είναι άδειες οι αγκαλιές και τα φιλιά μας ξένα.
Δεν μπορούμε να νιώσουμε πια.
Κάποιος κάποτε σου είπε πως δε νιώθω. Πως άδειος είμαι όπως το βλέμμα μου κι εγώ.
Κι έψαξες καλά θυμάμαι. Έψαξες να βρεις το βλέμμα μου και το δικό σου που δε συναντήθηκαν ποτέ. Όταν σε γύρευα πενθούσες όνειρα και προσδοκίες. Κι όταν με γύρευες εσύ, πενθούσα εγώ.
Συμφώνησες.
Χαθήκαμε.
Θαρρείς μας κλέψαν τα φιλιά και τις αγκάλες.
Μακάρι τη σκέψη σου να μην διάβαζα ποτέ.
Μακάρι να μην έψαχνες κι εσύ ποτέ.
Μακάρι να μη σκεφτόσουν τόσο.
Αναρωτιέσαι.
Σχεδόν το ταξίδι τελειώνει και ακόμα δεν ξέρεις που πηγαίνεις.
Χαθήκαμε.
Είναι κάποιες στιγμές που κυνηγάς ακόμα το φευγάτο μου βλέμμα.
Τώρα ξέρω. Τότε δεν ήξερα.
Εσύ τι κάνεις ακόμα δεν ξέρω.
Όχι! Μη μου πεις. Δεν θέλω να μάθω.
Χαθήκαμε σου λέω.
Χαθήκαμε.
Μου λες ξανά πως φταίει ο αυτισμός μου.
Αν θες να με μισήσεις, μίσησέ με.
Αν θες να μ’ αγαπήσεις, κάντο!
Όμως σε παρακαλώ…
Μη μας χωρίζεις.
Τον αυτισμό μου κι εμένα…
Μη μας χωρίζεις.
Μη μας κόβεις.
Ο Αυτισμός μου κι εγώ…
είμαστε ένα.
Αν θέλεις έλα.
Ξέχασέ τα όλα.
Κι έλα να αγκαλιαστούμε με άδειες αγκαλιές, βλέμματα κενά, φιλιά ξένα.
Θα γεμίσουν όλα ξανά.
Χαθήκαμε. Τελειώνει ο χρόνος.
Έλα να αγκαλιαστούμε.
Θα γεμίσουν οι αγκαλιές και τα βλέμματα και φιλιά θα γνωρίσουμε γνωστά.
Έλα να ζήσουμε μαζί. Μη μας χωρίζεις.
Ο αυτισμός μου.
Εγώ.
Κι εσύ.
Έλα να αγκαλιαστούμε οι τρείς μας.
Οι δυο.
Ο αυτισμός μου,
είμαι εγώ.
Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.
-Απόσπασμα –
Bochatziar Sp. Evangelos
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2021. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
