At the special school Elpida attends, they have set the bar very high. It is a model school according to her parents. Hope is 9 years old, autistic.
"No, no, Mr. Vangelis, they can't give her Hope's time.
ONLY up to five seconds. Then they give help!" is her mother.
"What kind of help do you mean?", I ask.
"The first syllable of the answer."
...
You remember, I think, Hope's mother when you attended our conferences how it took Hope thirty seconds to greet me after I entered the room and greeted her first.
Also,
later,
I asked her "Where do we keep the hat?"
And she,
for a full 40 seconds,
holding my hand,
she did little steps beside me like a dance and then she answered me:
"In the box!" Right.
Several times you and your husband have mentioned to me that Hope, while she can say all the words effortlessly, NEVER takes the initiative to speak from
and ask for something on her own, preferring instead to communicate non-verbally.
And now it's time for me to ask you some questions, you and the experts you mentioned:
1. How will she take the initiative to speak on her own when she is always given the beginning of the answer, given that she usually takes longer than this five-second time?
2. How will she dare to think of answering when she is only allowed to speak on their time and NEVER on her own time.
3. Who told you that your daughter needs crutches to answer?
4. If she is eventually taught to speak only with aids why would she take the initiative to speak on her own? It's like teaching me to walk only with "pi" and eventually I will get old and never have tried to walk on my own! I won't even know I had that option.
5. And how can she learn when she isn't even given the option to be wrong.
6. How she will learn to try to respond verbally.
7. How they, the five-second experts, will learn too,
the true value of Hope,
when she's not given time to solve the exercise?
That is, to verbally answer a question? She'll always give white glue.
I remember fifteen years ago,
a general education student with a piece of paper from a public agency,
she was given the option of finishing her written tests in more time than the rest of her classmates. She had some peculiarity.
Fifteen years ago.
And now? Even worse! Even in the "special" framework there are general restrictions.
YOU ARE NOT ALLOWED TO DIFFER.
I'm reminded of the famous story of the jungle animal contest.
The fish had to compete with the other land animals in climbing.
Yes, it has to compete in climbing and in the specific time that the jungle rules allow, bringing into contrast what is taking place with Hope.
Similarly with Hope and her school, it is not even a question of adjusting our verbal communication according to her standards but the opposite:
She must respond in due time...
And Hope's dad, almost ashamed,
he said that people commented that he'd become graphic for believing so much in his child...
"And what's wrong with that?"
I say to him.
It is from such graphic people that humanity has progressed. From the quaint ones who believed in the different!
What I wouldn't give to change something in our education! Let's not be a jungle, guys?
But...
Five seconds in a special school?
FIVE SECONDS;;;;
«Όχι, όχι κύριε Βαγγέλη, δεν μπορούν να της δώσουν χρόνο της Ελπίδας.
ΜΟΝΟ μέχρι πέντε δευτερόλεπτα. Μετά δίνουν βοήθεια!»είναι η μητέρα της.
«Τι είδους βοήθεια εννοείτε;»ρωτώ.
«Την πρώτη συλλαβή της απάντησης.»
…
Θυμάστε, νομίζω, μητέρα της Ελπίδας όταν παρακολούθησατε συνέδρια μας πως η Ελπίδα χρειάστηκε για να με χαιρετήσει τριάντα δευτερόλεπτα αφότου μπήκα στην αίθουσα και την είχα χαιρετήσει πρώτος.
Επίσης,
αργότερα,
τη ρώτησα «Που θα φυλάξουμε το καπέλο;»
και εκείνη,
για 40 ολόκληρα δευτερόλεπτα,
κρατώντας το χέρι μου,
έκανε μικρά βηματάκια πλάι μου σαν χορευτικό και έπειτα μου απάντησε:
«Μέσα στο κουτί!» Σωστά.
Κάποιες φορές μου έχετε αναφέρει εσείς και ο σύζυγός σας πως η Ελπίδα, ενώ μπορεί να πει όλες τις λέξεις αβίαστα, δεν παίρνει ΠΟΤΕ πρωτοβουλία να μιλήσει από
μόνη της και να ζητήσει κάτι, παρά προτιμά να επικοινωνεί μη λεκτικά.
Και τώρα ήρθε η ώρα να σας ρωτήσω εγώ κάποια πράγματα, εσάς και τους ειδικούς που μου αναφέρατε:
1. Πως θα πάρει πρωτοβουλία να μιλήσει από μόνη της όταν της δίνουν πάντα την αρχή της απάντησης, δεδομένου ότι συνήθως χρειάζεται περισσότερο χρόνο από αυτό τον χρόνο, των πέντε δευτερολέπτων;
2. Πως να τολμήσει να σκεφτεί να απαντήσει όταν της επιτρέπουν να μιλήσει μόνο στον δικό τους χρόνο και ΠΟΤΕ στο δικό της.
3. Ποιος σας είπε ότι χρειάζεται δεκανίκια η κόρη σας για να απαντήσει;
4. Αν τελικά εκείνη διδάσκεται να μιλά μόνο με βοήθειες γιατί να πάρει πρωτοβουλία να μιλήσει αυτοβούλως; Είναι σαν να μου διδάσκεις να περπατάω μόνο με «πι» και τελικά θα γεράσω και δεν θα έχω δοκιμάσει ποτέ να περπατήσω μονάχος μου! Δεν θα ξέρω καν ότι είχα αυτή την δυνατότητα.
5. Και πως να μάθει όταν δεν της δίνεται καν η επιλογή να κάνει λάθος.
6. Πως θα μάθει να δοκιμάζει να απαντά λεκτικά.
7. Πως θα μάθουν κι εκείνοι, οι ειδικοί των πέντε δευτερολέπτων,
την πραγματική αξία της Ελπίδας,
όταν δεν της δίνεται χρόνος να λύσει την άσκηση;
Να απαντήσει δηλαδή λεκτικά μια ερώτηση; Πάντα θα δίνει «λευκή κόλλα».
Θυμήθηκα, πριν δεκαπέντε χρόνια,
μια μαθήτρια στη γενική αγωγή με χαρτί από δημόσιο φορέα,
της δινόταν η επιλογή να τελειώνει τα γραπτά διαγωνίσματα σε περισσότερο χρόνο από τους υπόλοιπους συμμαθητές της. Είχε κάποια ιδιαιτερότητα.
Πριν δεκαπέντε χρόνια…
Και τώρα; Ακόμα χειρότερα! Ακόμα και στο «ειδικό» πλαίσιο υπάρχουν γενικοί περιορισμοί.
ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙΣ.
Θυμήθηκα και την διάσημη ιστορία με τον διαγωνισμό των ζώων στη ζούγκλα.
Το ψάρι έπρεπε να διαγωνιστεί με τα υπόλοιπα ζώα της ξηράς, στο σκαρφάλωμα.
Ναι, πρέπει να διαγωνιστεί στο σκαρφάλωμα και μάλιστα στο συγκεκριμένο χρόνο που οι κανονισμοί της ζούγκλας επιτρέπουν, φέρνοντας σε αντιπαράθεση αυτό που διαδραματίζεται με την Ελπίδα.
Αντίστοιχα με την Ελπίδα και το σχολείο της, δεν τίθεται καν θέμα να προσαρμόσουμε τη λεκτική μας επικοινωνία σύμφωνα με τα μέτρα και σταθμά της αλλά το αντίθετο:
Πρέπει να απαντήσει στο χρόνο που πρέπει…
Και ο μπαμπάς της Ελπίδας,ντροπιασμένος σχεδόν,
μου είπε ότι τον σχολιάζουν πως έχει καταντήσει γραφικός που πιστεύει τόσο πολύ στο παιδί του…
«Και που είναι το κακό;»
Του λέω εγώ.
Από κάτι τέτοιους γραφικούς προχώρησε η ανθρωπότητα. Από τους γραφικούς που πίστεψαν στο διαφορετικό!
Και τι δεν θα έδινα για να αλλάξει κάτι στην παιδεία μας! Ας μην είμαστε ζούγκλα ρε παιδιά;
Μα…
Πέντε δευτελόλεπτα σε ειδικό σχολείο;
ΠΕΝΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ;;;;
Bochatziar Sp. ©All rights reserved. mpoxatziar.gr
