I know they feel sorry for me.
I know they're making fun of me.
I know they hate me.
I also know they are afraid of me.
And that I am a burden.
Weight large.
I know I am cursed, Calvary... Even punishment can be.
I know other heavier ones, which hurt me the most.
Which I dare not write in this text.
No, no, no...
Don't get mad at me.
Please!
Let me express myself.
It's just my feelings.
It's because I know what it's like to hide for who you are.
Because I know what it's like to be ashamed to show your arms, your legs, your whole body, to others.
Right.
I know what it's like not to dare to open your mouth.
And what it's like to see in your eyes the rejection of myself...
To want to take revenge on me because I don't look like you.
Because I am who I am.
It's very difficult for me to constantly try to change to be like you and eventually never succeed.
It is terribly difficult and painful for everyone to want to take revenge on me because I don't look like anyone.
Sometimes I think they hate me.
I become their plaything by mocking me miserably without mercy. Other times, they need me just to remember how superior and better than me they are.
Then I become more disabled and unwanted.
Life? -I ask myself-
I am afraid of her.
I tremble her.
I shadow her...
I shadow her more because there are a few who love me.
Loved ones.
I don't want to, but I hurt them.
And they are on the fingers counted. They fight days and nights for... nothing, in a society that does not change no matter how many centuries pass.
And they are very lonely too.
Loved ones.
And let them resemble others.
It seems that I am doing them alone.
I dread being thrown into the room alone or out of it.
I dread being made to hide behind big pillars of cold schools, pretending to like solitude.
And not so much for me but for those others who love me.
They tremble the most.
I dread that others will leave me confined at home, in the bathroom, or behind some forgotten piece of furniture.
I dread being left on the side of the road.
I dread being thrown overboard.
And the loved ones are left alone.
Don't throw me overboard,
like Antony.
The death of Antonis is the cruel proof of the treatment of our rotten society to every fellow human being who deviates from the formal.
It means the death of the different.
But what always escapes is that by "killing" the different we kill ourselves.
Again...
I'm afraid of being thrown overboard.
LIKE ANTHONY.
And may loved ones ache,
Alone...
In his memory, in the pain of all the "beloved" mothers, fathers, brothers, friends who are left behind beating heartily heavily, I wish him a hug.
Embrace all different!
Το ξέρω πως με κοροϊδεύουν.
Το ξέρω πως με σιχαίνονται.
Επίσης ξέρω, πως με φοβούνται.
Και πως είμαι βάρος.
Βάρος μεγάλο.
Ξέρω πως είμαι κατάρα, Γολγοθάς… ακόμα και τιμωρία μπορεί να είμαι.
Ξέρω κι αλλά πιο βαριά, που με πονούν πιο πολύ.
Που δεν τολμώ να τα γράψω σε τούτο εδώ το κείμενο.
Όχι, όχι, όχι…
Μην θυμώνεις μαζί μου.
Σε παρακαλώ!
Επίτρεψέ μου να εκφραστώ.
Είναι τα συναισθήματα μου και μόνο.
Είναι επειδή ξέρω πως είναι να κρύβεσαι για αυτό που είσαι.
Επειδή ξέρω πως είναι να ντρέπεσαι να εμφανίσεις τα χέρια σου, τα πόδια σου, το σώμα σου όλο, στους άλλους.
Τους σωστούς.
Ξέρω πως είναι να μην τολμάς να ανοίξεις το στόμα σου.
Και πως είναι να βλέπω στα μάτια σου την απόρριψη του εαυτού μου…
Να θες να με εκδικηθείς επειδή δε σου μοιάζω.
Επειδή είμαι αυτός που είμαι.
Μου είναι πολύ δύσκολο να προσπαθώ συνεχώς να αλλάξω για να σου μοιάσω και τελικά να μην τα καταφέρνω ποτέ.
Μου είναι τρομερά δύσκολο και επίπονο να θέλουν όλοι να με εκδικηθούν επειδή σε κανέναν δε μοιάζω.
Μερικές φορές νομίζω πως με μισούν.
Γίνομαι το παιχνιδάκι τους περιγελώντας με οικτρά δίχως έλεος. Άλλες πάλι, φορές, με χρειάζονται μόνο και μόνο για να θυμούνται ποσό ανώτεροι και καλύτεροι από εμένα είναι εκείνοι.
Τότε γίνομαι περισσότερο ανάπηρος και ανεπιθύμητος.
Τη ζωή; -Τον εαυτό μου ρωτώ-
Την φοβάμαι.
Την τρέμω.
Τη σκιάζομαι…
Πιο πολύ τη σκιάζομαι γιατί υπάρχουν κάποιοι λίγοι που με αγαπούν.
Οι αγαπημένοι.
Δεν θέλω, μα τους πληγώνω.
Και είναι στα δάχτυλα μετρημένοι. Παλεύουν μέρες και νύχτες για… το τίποτα, σε μια κοινωνία που δεν αλλάζει όσοι αιώνες και να περάσουν.
Και είναι πολύ μόνοι κι εκείνοι.
Οι αγαπημένοι.
Και ας μοιάζουν στους άλλους.
Φαίνεται πως τους κάνω εγώ μόνους.
Τρέμω μήπως οι άλλοι με πετάξουν στην άκρη του δωματίου μονάχο ή έξω από αυτό.
Τρέμω μήπως με βάλουν να κρύβομαι πίσω από μεγάλες κολόνες ψυχρών σχολείων να προσποιούμαι τάχατες πως μου αρέσει η μοναξιά.
Και όχι τόσο για μένα αλλά για εκείνους τους άλλους που με αγαπούν.
Εκείνοι τρέμουν πιο πολύ.
Τρέμω μήπως οι άλλοι με αφήσουν κλεισμένο στο σπίτι, στο μπάνιο ή πίσω από κάποιο ξεχασμένο έπιπλο.
Τρέμω μη με αφήσουν στην άκρη του δρόμου.
Τρέμω μη με πετάξουν στην θάλασσα.
Και μείνουν οι αγαπημένοι μόνοι.
Μη με πετάξουν στην θάλασσα,
σαν τον Αντώνη.
Ο θάνατος του Αντώνη είναι η σκληρή απόδειξη της αντιμετώπισης της σάπιας κοινωνίας μας σε κάθε συνάνθρωπο μας που αποκλίνει από το τυπικό.
Σημαίνει θάνατος του διαφορετικού.
Εκείνο όμως που διαφεύγει πάντα είναι ότι «θανατώνοντας» το διαφορετικό θανατώνουμε και εμάς τους ίδιους.
Και πάλι…
Φοβάμαι μη με πετάξουν στην θάλασσα.
ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ.
Και να πονούν οι αγαπημένοι,
μόνοι…
Στη μνήμη του, στον πόνο όλων των «αγαπημένων» μανάδων, πατεράδων, αδερφών, φίλων που μένουν πίσω καρδιοχτυπώντας βαριά, εύχομαι αγκαλιά.
Αγκαλιά όλων των διαφορετικών!
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
