SEPTEMBER September makes me shiver. Shadowed by fear, pain and anxiety. September hurts my soul. It makes my heart pound and my stomach knot. September makes me lose my appetite and my smile. I get sick in September from an illness that no one knows how to diagnose or cure. And that makes it very heavy. Heavy and dangerous. This disease seems incurable to me. September has become my godfather just like that. A different godfather, a tramp. For he has torn up the name given to me by my real godfather and I have become... "The retard, the idiot, the problematic, the sick, the trash, the nerd, the plant, the junk, the brick, the weird, the autistic..." And but many. Also, I stopped having a gender male or female. I became neutral "the..." September always leaves me alone, hiding behind big school columns. It makes me silent all alone in the last desks. September insists on reminding me how mismatched I am with everyone and everything! It makes me feel like a worm in food, a fly in milk, an alien on Earth. September makes me feel like a monster. September makes me not want to live. September makes me cry. Crying with sobs. September hates me and I hate him too. And fills me with wounds that are unholy. For this month I will not wish for it to be good and all that, but only that there will be no other child who experiences what I experienced! Also, for this month I want to remind everyone that the wounds that September makes, the scars on souls that it leaves, remain until old age. They stay until the end. I wish again: That there be no other child like me who was lucky enough to be born with this image-diagnosis-characterization-label-difference: AUTISTIC! I hope someday there will be some free space for me too. THIS IS NOT A DREAM OR A WISH IT'S MY RIGHT! So that I don't hurt anymore...
Ο Σεπτέμβρης με κάνει να τρέμω.
Να σκιάζομαι από φόβο, πόνο και άγχος.
Ο Σεπτέμβρης μου πονάει την ψυχή.
Κάνει την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και το στομάχι μου να γίνεται κόμπος.
Το Σεπτέμβρη χάνω την όρεξη και το χαμόγελό μου.
Αρρωσταίνω το Σεπτέμβρη από μια ασθένεια που κανείς δεν ξέρει να μου διαγνώσει ούτε και να θεραπεύσει. Και αυτό την κάνει πολύ βαριά.
Βαριά και επικίνδυνη.
Αυτή η ασθένεια μου φαίνεται ανίατη.
Ο Σεπτέμβρης έγινε νονός μου με το έτσι θέλω.
Ένας διαφορετικός νονός, ένας αλήτης.
Γιατί ξερίζωσε το όνομα που μου χάρισε ο πραγματικός μου νονός και έγινα …
« Το καθυστερημένο,
το βλαμμένο,
το προβληματικό,
the sick,
το σκουπίδι,
το σπασικλάκι,
το φυτό,
το μπάζο,
το τούβλο,
το περίεργο,
το αυτιστικό…»
Και αλλά πολλά.
Επίσης, σταμάτησα να έχω γένος αρσενικό ή θηλυκό.
Έγινα ουδέτερο «το…»
Ο Σεπτέμβρης με αφήνει πάντοτε μόνο, να κρύβομαι πίσω από μεγάλες σχολικές κολόνες.
Με κάνει να σωπαίνω ολομόναχος στα τελευταία θρανία.
Ο Σεπτέμβρης επιμένει να μου θυμίζει ποσό αταίριαστος είμαι με όλους και με όλα!
Με κάνει να νιώθω σκουλήκι σε φαγητό, μύγα σε γάλα, εξωγήινο στη Γη.
Ο Σεπτέμβρης με κάνει να μοιάζω με τέρας.
Το Σεπτέμβρη δεν θέλω να ζω.
Με κάνει να κλαίω ο Σεπτέμβρης.
Να κλαίω με λυγμούς.
Ο Σεπτέμβρης με μισεί και το ίδιο τον μισώ κι εγώ.
Και με γεμίζει πληγές αγιάτρευτες.
Για τούτο το μήνα δεν θα ευχηθώ να είναι καλός και όλα τα σχετικά, παρά μόνο να μην υπάρξει άλλο παιδάκι που να βιώνει αυτά που βίωνα εγώ!
Επίσης, για αυτό το μήνα θέλω να θυμίσω σε όλους ότι τα τραύματα που κάνει ο Σεπτέμβρης, οι ουλές στις ψυχές που αφήνει, μένουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Μένουνε ως το τέλος.
Εύχομαι ξανά:
Να μην υπάρξει άλλο παιδί σαν κι εμένα που είχα την τύχη να γεννηθώ με αυτήν την εικόνα-διάγνωση-χαρακτηρισμό- ταμπέλα-διαφορετικότητα:
ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ!
Ελπίζω κάποια μέρα να υπάρχει λίγος ελεύθερος χώρος και για μένα.
ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΟΥΤΕ ΕΥΧΗ
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ!
Για να μην πονάω πια…
Evangelos Bochatziar
(C)All rights reserved. www.mpoxatziar.gr2023
