YOUR MOTHER'S DIARY...KATARINA!
YOUR MOTHER'S DIARY...KATARINA!
When I met you,
last year,
you were 11 years old and had never spoken in your life.
But you were writing...
my dear.
My dear Katerina,
my dear Katerina...
...
You wrote, you wrote, you wrote...
"Ah, mother! I'm like all the other children, only... I don't talk!"
You wrote it and wrote it again, I don't know why... or maybe I know something, it doesn't matter anyway.
On Wednesday, that Wednesday that you and I know so well...
the one we met,
...my little soul...
you started talking to me, you said your first words.
Your mother, standing upright in a corner of the room, pressed her lips together.
Then...
You wrote on the paper that you were talking, that you were saying many words, to me.
You wrote that you were talking. You wrote that you were talking to me.
Oh, my little caterpillar,
I never told you:
Bend down, bend down!
Bend down and be quiet, because I'll tell you in a low voice. What I want to confide in you:
Your mother, shivering when we finished our conference, said to me, stammering.
"Vangelis, if I hadn't been there, I really wouldn't have believed it!"
How much your mommy felt at that moment.
I can feel it even now as I write to you.
I still read your letters.
"I'm talking to Vangelis! Vangelis understands me!"
Then I thought I'd seen it all! I was crazy!
...BUT...
I didn't know.
I didn't know...
I couldn't know how...
those letters wouldn't mean anything.
What...
what...
the...
absolutely.
Why,
why,
My little psychic...
A year after we met again,
Monday,
-remember?
I can see her in front of me,
your mommy,
that sweet woman:
She opens her diary.
Like a baby...
almost bouncing with joy!!!!!
!!!!
!!!
!!
!
She glances at her notes and reads me one of the sentences you told her:
"I TALK, you...."
Catherine,
my little soul,
my friend...
"I speak" you said to her.
You didn't write this time!
You didn't write her.
You told her.
THEN
I saw it all!
Almost a month ago.
Not the Wednesday you remember and I remember.
No.
Now I see it all.
Or... I think I do.
Maybe,
Katerina,
do you have any more surprises for me?
You're talking, my love!
I'm in the clouds about it.
From
SURPRISE,
READING,
JUSTICE
that our efforts are paying off and I can stand beside you,
My Katerina,
worthy of your expectations.
And to give voice to all those who have been condemned UNJUSTLY, in the silence of the label of non-verbal autistic.
Except that label, now you know it doesn't exist.
My good friend...
Thank you.
And thank your mother for opening the diary.
Thank your father for driving the car.
He stopped outside my office.
Your car doors opened. You got off.
He left afterwards.
Thanks and thanks for a lot more.
When I turned my back and fell to the ground,
Katherine,
I was talking to you,
even though I was looking at your mother...
Katerina!
-I bow-
I'm sure that,
you know...
πέρυσι,
ήσουν 11 χρόνων και δεν είχες μιλήσει ποτέ στη ζωή σου.
Έγραφες όμως…
καλή μου.
Καλή μου Κατερίνα,
αγαπημένη μου Κατερίνα…
…
Έγραφες, έγραφες, έγραφες…
«Αχ, μάνα! Σαν όλα τα αλλά παιδιά είμαι κι εγώ, μόνο που… δε μιλάω!»
Το έγραφες και το ξανά έγραφες, δεν ξέρω γιατί… ή μπορεί και να ξέρω κάτι, σημασία δεν έχει καμιά έτσι κι αλλιώς.
Την Τετάρτη, εκείνη την Τετάρτη που ξέρουμε καλά εγώ κι εσύ…
εκείνη που γνωριστήκαμε,
…ψυχούλα μου…
άρχισες να μου μιλάς, είπες τις πρώτες σου λέξεις.
Έσφιγγε τα χείλη της η μητέρα σου που ξεροστάλιαζε όρθια σε μια γωνία του δωματίου.
Ύστερα…
Έγραψες στο χαρτί πως μιλάς, πως λες πολλές λέξεις, σε εμένα.
Της έγραψες πως μιλάς. Της έγραψες πως μου μιλάς.
Κετερινιώ μου,
ποτέ δε σου το είπα:
Σκύψε, σκύψε!
Σκύψε και σώπασε γιατί θα σου το πω χαμηλόφωνα. Αυτό που θέλω να σου εκμυστηρευτώ:
Ανατριχιασμένη η μητέρα σου όταν τελειώσαμε τη συνέδρια μας, μου είπε τραυλίζοντας
«Βαγγέλη, αν δεν ήμουν μπροστά, πραγματικά δε θα το πίστευα!»
Πόσα ένιωσε εκείνη τη στιγμή η μανούλα σου…
Μπορώ να τη νιώσω ακόμα και τώρα που σου γράφω.
Διαβάζω ακόμα τα γράμματά σου.
«Του μιλάω του Βαγγέλη! Με καταλαβαίνει ο Βαγγέλης!»
Τότε πίστεψα πως τα είχα δει όλα! Ειχα τρελαθεί!
…ΟΜΩΣ…
Δεν ήξερα.
ΙΔΕΕΕΕΕΑ δεν είχα…
Δεν μπορούσα να ξέρω πως…
αυτά γράμματα δεν θα σήμαιναν τίποτα.
Τί…
πο…
τα…
απολύτως.
Γιατί,
γιατί,
Ψυχούλα μου…
Έναν χρόνο μετά που ξανασυναντηθήκαμε,
Δευτέρα,
-θυμάσαι;-
Σαν να την βλέπω μπροστά μου,
τη μανούλα σου,
τη γλυκιά αυτή γυναίκα:
Ανοίγει το ημερολόγιο της.
Σα μωρό…
σχεδόν χοροπηδούσε από τη χαρά της!!!!!
!!!!
!!!
!!
!
Ρίχνει μια μάτια στις σημειώσεις της και μου διαβάζει μία από τις προτάσεις που της είπες:
«Εγώ ΜΙΛΑΩ, εσύ….»
Κατερίνα μου,
ψυχούλα μου,
φιλαράκι μου…
«Μιλάω» της είπες.
Δεν έγραψες αυτή την φορά!
Δεν της έγραψες.
Της το είπες.
ΤΟΤΕ
τα είδα όλα!
Έναν μήνα σχεδόν πριν.
Όχι την Τετάρτη εκείνη που θυμάσαι και θυμάμαι.
Όχι.
Τώρα τα βλέπω όλα.
Ή…νομίζω πως τα βλέπω.
Μήπως,
Κατερίνα,
μου επιφυλάσσεις καμιά ακόμα έκπληξη;
Μιλάς, αγαπημένη μου!
Πετάω στα σύννεφα για αυτό.
Από
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ,
ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ,
ΔΙΚΑΙΩΣΗ
που οι κόποι μας πιάνουν τόπο και μπορώ να στέκομαι ΔΙΠΛΑ σου,
Κατερίνα μου,
αντάξιος των προσδοκιών σου.
Και να δίνω φωνή σε όλους αυτούς που καταδικάστηκαν ΑΔΙΚΑ, στη σιωπή της ταμπέλας του μη λεκτικού αυτιστικού.
Μόνο που αυτή η ταμπέλα, πλέον, ξέρεις πως δεν υπάρχει.
Καλή μου φίλη…
Σε ευχαριστώ.
Ευχαριστώ και τη μητέρα σου που άνοιξε το ημερολόγιο.
Ευχαριστώ και τον πατέρα σου που οδηγούσε το αυτοκίνητο.
Σταμάτησε έξω από το γραφείο μου.
Άνοιξαν οι πόρτες του αυτοκινήτου σας. Κατεβήκατε.
Έφυγε μετά.
Ευχαριστώ και για πολλά αλλά.
Όταν γύρισα την πλάτη μου κι έπεσα κατά γης,
Κατερίνα,
σε εσένα μιλούσα,
κι ας κοιτούσα τη μητέρα σου…
Κατερίνα!
-υποκλίνομαι-
Είμαι βέβαιος πως,
ξέρεις εσυ…
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
