I wasn't six years old when...
For the last 23 years I've been obsessed with autism and this is one of the obsessions that I love crazy!
But my two "encounters" with that word, Autism,
have etched both my heart and my brain:
I leave you with them:
"What's wrong with you, child, are you autistic?"
I wasn't six years old when I heard the word autistic from my aunt's mouth,
Marigot.
And of course!
She was talking to her brother and my uncle, calling him names.
She's a known loudmouth....
Then, just before I turned 40,
I'm in an adult autistic evaluation and I'm talking to the mother.
Ms. Tasia,
63 years old.
As an aside, she begins to mention me, wondering, she too,
that people say a lot about me.
-a fact that never occurred to me. -
They say I'm autistic, that I have autistic children, but...
"Thank God, my friend, you didn't get that kind of CATARA!"
That's what he told me.
I'm speechless.
REALLY.
Her words had a lot of compassion and tenderness in them.
But for me.
I WAS KILLED,
I WAS KILLED,
I WAS KILLED...
If I didn't have children and wasn't living with autism I would have thought twice about having even one child.
Like me, it's my whole generation and the same mentality is passed on to the next generation, our children, our grandchildren and so on.
And as science and the dissemination of information advances through the internet, things don't get any better.
Make no mistake.
They ONLY get worse.
Autism is a monster,
it's a curse,
a tragedy.
We all learn about it.
It's sad, all of it.
But the worst part is something else.
This is nothing.
The other is a tragedy,
it's suicide.
Which one?
The fact that as we grow up,
with this idea...
That's exactly how our autistic children grow up.
And all of this is
"just ok"
when our autistic children talk.
Or they can defend themselves one way or another.
But when they don't talk?
When they can't communicate these kinds of experiences?
What their autism, THEIR IDENTITY is a tragedy.
What happens?
What the heck is going on?
It's no different.
Don't forget that the negative,
the frightening experience,
thought, formulation,
gets stuck in people's memory forever and much more easily than the positive.
It is in the human genome to shield our survival.
Let's stop all this...
Let's stop it!
Always remember that:
THE TRAGEDY IS NOT AUTISM, BUT SOCIETY'S TREATMENT OF EVERYTHING THAT IS DIFFERENT.
Τα τελευταία 23 χρόνια έχω εμμονή με τον αυτισμό και αυτή είναι μια από τις εμμονές που γουστάρω τρέλα!
Δυο όμως «συναντήσεις» μου με τη λέξη αυτή, Αυτισμός,
χαράκωσαν ΚΑΙ την καρδιά ΚΑΙ το μυαλό μου:
Σας τις αφήνω:
«Τι έπαθες παιδάκι μου, αυτιστικό είσαι;…»
Ήμουν δεν ήμουν έξι χρόνων όταν άκουσα τη λέξη αυτιστικός από το στόμα της θειάς μου,
της Μαριγώς.
Και φυσικά!
Μιλούσε στον αδερφό της και θείο μου, βρίζοντάς τον.
Γνωστή αθυρόστομη….
Έπειτα, λίγο πριν κλείσω τα 40 μου χρόνια,
βρίσκομαι σε αξιολόγηση ενήλικα αυτιστικού και μιλάω με τη μητέρα.
Κυρια Τασία,
63 ετών.
Παρενθετικά, αρχίζει να μου αναφέρει διερωτώμενη κι εκείνη,
πως ο κόσμος λέει για εμένα πολλά.
-Πράγμα που ποτέ δε με απασχόλησε.-
Λένε πως είμαι αυτιστικός, πως έχω αυτιστικά παιδιά και αλλά…
« Ευτυχώς λεβέντη μου, δε σε βρήκε τέτοια ΚΑΤΑΡΑ!»
Έτσι μου είπε.
Έχω μείνει άφωνος.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.
Τα λεγόμενά της είχαν μέσα αρκετή συμπόνοια και τρυφερότητα.
Όμως εμένα
ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ,
ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ,
ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΑΝ…
Αν δεν είχα παιδιά και δεν ζούσα με τον αυτισμό θα το σκεφτόμουν πολύ να κάνω έστω και ένα παιδί.
Σαν κι εμένα είναι όλη μου η γενιά και η ίδια νοοτροπία περνά και στην επόμενη, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας κ. ο. κ.
Κι όσο η επιστήμη και η διάδοση της πληροφορίας προχωρά μέσω του διαδικτύου, τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα.
Μη γελιόμαστε.
Γίνονται ΜΟΝΟ χειρότερα.
Ο αυτισμός είναι τέρας,
είναι κατάρα,
τραγωδία.
Όλοι το μαθαίνουμε.
Είναι λυπηρό όλο αυτό.
Όμως το χειρότερο είναι άλλο.
Αυτό δεν είναι τίποτα.
Το άλλο είναι τραγωδία,
είναι αυτοκτονία.
Ποιο;
Το γεγονός ότι όπως μεγαλώνουμε εμείς,
με την ιδέα αυτή…
Έτσι ακριβώς μεγαλώνουν και τα αυτιστικά παιδιά μας.
Και όλο αυτό είναι
“just ok”
όταν τα αυτιστικά παιδιά μας μιλούν.
Ή μπορούν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Όταν όμως δε μιλούν;
Όταν δεν μπορούν να επικοινωνήσουν τέτοιου είδους βιώματα;
Ο, τι ο αυτισμός τους, η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ είναι μια τραγωδία.
Τι γίνεται;
Τι γίνεται που να πάρειιιιιιιιιιιι;
Σε τίποτα δεν διαφέρει.
Μην ξεχνάτε πως η αρνητική,
η τρομακτική εμπειρία,
σκέψη, διατύπωση,
ΧΑΡΑΖΕΤΑΙ στη μνήμη των ανθρώπων για πάντα και πολύ πιο εύκολα από την θετική.
Είναι στο ανθρώπινο γονιδίωμα για να θωρακίζει την επιβίωσή μας.
Ας το σταματήσουμε όλο αυτό…
Ας το σταματήσουμε!
Να θυμάστε πάντα πως:
THE TRAGEDY IS NOT AUTISM BUT SOCIETY'S TREATMENT - PERCEPTION OF EVERYTHING THAT IS DIFFERENT.
©all rights reserved. mpoxatziar. gr2023
