Ξέρω έναν άνθρωπο…
Που τα χέρια του παίρνουν φωτιά.
Που κρατάει το ποτήρι του σαν να ήταν χρυσό.
Που δε σπαταλάει χρόνο για να μιλήσει παρά να υπηρετεί τη τέχνη του.
Που τέχνη του είναι το χρυσό ποτήρι που δεν είναι χρυσό.
Που δεν ξέρει τι θα πει χρυσός και αυτό είναι που κάνει εκείνον χρυσό.
Που αφιερώνεται χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα.
Που μένει σιωπηλός όταν εσύ θα ήθελες να ουρλιάξεις.
Που ουρλιάζει όταν οι άλλοι σιωπούν.
Που ώρες – ώρες δαγκώνει τα δάχτυλά του στη στάση του λεωφορείου και ο οδηγός περιμένει να κλείσει την πόρτα.
Που θέλεις να του κλείσεις το στόμα νομίζοντας πως έτσι τον προστατεύεις.
Που τον τραβολογάς από εδώ κι από’ κει και τελικά πηγαίνει εκεί που θέλει.
Που δεν του καίγεται καρφί για το τι λέει ο κόσμος.
Που κάνει ό, τι θέλει όταν το θέλει και δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Κανείς δεν μπορεί.
Που δε γυρίζει στο όνομά του αλλά στο πέταγμα της νεαρής πεταλούδας.
Που το δικό σου αυτονόητο είναι για εκείνον τρέλα. Τρέλα για σένα το αυτονόητό του.
Που δεν αλλάζει επειδή δεν αλλάζεις κι εσύ.
Που σε κάνει να ρωτάς γιατί;
Που γίνεται μαέστρος για να κατεβάσει τη γλάστρα με το βασιλικό από το τραπέζι.
Ξέρω έναν άνθρωπο…
που είναι αυτιστικός.
3 και σήμερα.
Μποχατζιάρ Σπ.Ευαγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2021. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
