AN INCREDIBLE STORY THAT I WILL REMEMBER UNTIL I CLOSE MY EYES!
"The Kiss"
Seraphim.
He closes his mouth tightly,
he stirs his saliva and makes a strange overtone sound all the time.
It sounds like an internal burp.
I've figured out what it means.
I want to be sure, too.
It's the "k".
That day, he does it again and accompanies it with a muffled ninth.
But not the pure "n" but that "n" of anxiety that is not written but heard. I cry out. "Bea," he replies. And then again produces the internal belch along with the muffled "nnia" accompanied by the "bea". Kounia Bella means.
KOUNIA BELLA.
Shout. I celebrated finding the sound.
In and out of me.
"Bop, bop, bop, bop, bop, bop!" he shouts and looks me in the eye. "You said it, you said it, you said it, I said it, I said it..." he cheered and he cheered that I told him exactly what he was saying.
"Pampe, pampe, pampe, pampe, pampe." he says. Let's go, I answer. Let's go, he says. He stirs his saliva again and again. Again the mysterious sound that has eaten his parents' ears.
"Vangelis, it even makes him sleep..." his mother comments.
He's struggling, my little bird.
He fights tooth and nail.
"Pee boo, pee boo..." I can't, he says. "You can do it just fine!!!" I reply. "That's why I'm here anyway. That's why I'm here, my angel..." I add.
He stirs his saliva again, with negative pressure, scratching it against the palate. Sometimes inhaling, sometimes exhaling. "Pe can." (He tells me again.
And with complaint he stirs his saliva. And then I imitate exactly the sound he makes. I open my mouth and reproduce it, now closer to the Greek "k".
Long and grim.
He is silent,
he lifts his head,
staring into my eyes.
He rolls his eyes and revels in hearing the sound that hurts him most of all.
He is more peaceful than Angel this hour, Seraphim.
I can feel his eardrums "stretching" to enjoy the moment.
The moment when he realizes that there is someone who can recognize all his effort and his unquenchable will to speak.
To recognize his words. To make him speak. I am that person.
He brings his hands to my face. He touches my cheeks and...
He kisses me!
I don't know how this is going to sound, but...
It's the first time a kiss has touched every cell in my body,
in the blood,
my soul.
"Let's go swing Bella!" he says next and I'm speechless.
He kisses me again.
And I get up to get the swing.
"Wait!" he shouts.
So much for Seraphim.
Another former Non-Verbal Autistic was another one.
As all.... are.
Lest we forget:
THERE IS NO SUCH THING AS NON-VERBAL AUTISM!
*Excerpt from my book "There is no such thing as Non-Verbal Autism."
With parental consent I will be able to publish a video excerpt from my conversation with .
REMEMBER!
There are others like Seraphim,
many,
everyone!...
«Το Φιλί»
Σεραφείμ.
Κλείνει σφιχτά το στόμα του,
ανακατεύει το σάλιο του και παράγει έναν περίεργο υπερωικό ήχο συνεχώς.
Μοιάζει με εσωτερικό ρέψιμο.
Έχω καταλάβει τι σημαίνει.
Θέλω, πάραυτα, να σιγουρευτώ.
Είναι το «κ» (κάπα).
Εκείνη την ημέρα, τον κάνει ξανά και τον συνοδεύει με ένα υπόκωφο νννια.
Όχι όμως το καθαρό «ν» αλλά εκείνο το «ν» του άγχους που δε γράφεται αλλά ακούγεται. Κούνια φωνάζω. «Μπέα» μου απαντά. Και μετά παράγει ξανά το εσωτερικό ρέψιμο μαζί με το υπόκωφο «ννια» συνοδευόμενο από το «μπέα». Κούνια Μπέλα σημαίνει.
ΚΟΥΝΙΑ ΜΠΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑ!.
Φωνάζω. Πανηγύρισα που βρήκα τον ήχο.
Μέσα και έξω μου.
«πόπε, πόπε, πόπε, πόπα, πόπα!»φωνάζει και με κοιτάζει στα μάτια. «το ‘πες, το ‘πες, το ’πες, το ‘πα, το΄ πα…» πανηγύρισε και αυτός που του είπα ακριβώς τι έλεγε.
«πάμπε, πάπε, παμπέ,μπαπέ.» λέει. Πάμε, απαντώ. Πάμε, μου λέει κι εκείνος. Ανακατεύει ξανά και ξανά το σάλιο του. Πάλι ο μυστήριος ήχος που έχει φάει τα αυτιά των γονιών του.
«Βαγγέλη, τον κάνει ακόμα και στον ύπνο του…» σχολίασε η μητερα του.
Παλεύει, το πουλάκι μου.
Παλεύει με νύχια και με δόντια.
«πε μποω, πε μποω…» Δεν μπορώ μου λέει. «Μια χαρά μπορείς!!!» του απαντώ εγώ. « Έτσι κι αλλιώς για αυτό είμαι εδώ. Για αυτό είμαι εδώ, άγγελέ μου…» συμπληρώνω.
Ανακατεύει ξανά το σάλιο του, με αρνητική πίεση, το γρατζουνάει επάνω στην υπερώα. Άλλοτε με εισπνοή άλλοτε με εκπνοή. «Πέ μπορώ.» ( δεν μπορώ) μου λέει ξανά.
Και με παράπονο ανακατεύει το σάλιο του. Και τότε μιμούμαι ακριβώς τον ήχο που κάνει. Ανοίγω το στόμα μου και τον αναπαράγω, τώρα, πιο κοντινό του ελληνικού «κ».
Μακρόσυρτα.
Σωπαίνει,
σηκώνει το κεφάλι του,
με καρφώνει στα μάτια.
Γουρλώνει το βλέμμα του και απολαμβάνει το άκουσμα του ήχου που τον πονάει πιο πολύ από όλους.
Είναι πιο γαλήνιος και από Άγγελο τούτη την ώρα ο Σεραφείμ.
Νιώθω τα τύμπανά του να « τεντώνονται» για να απολαύσουν τη στιγμή.
Τη στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να αναγνωρίσει όλη του την προσπάθεια και την άσβεστη θέλησή του να μιλήσει.
Να αναγνωρίσει τις λέξεις του. Να τον κάνει να μιλήσει. Εγώ είμαι αυτός.
Πλησιάζει τα χέρια του στο πρόσωπό μου. Αγγίζει τα μάγουλά μου και…
Με φιλά!
Δεν ξέρω πως θα ακουστεί αλλά…
Είναι η πρώτη φορά που ένα φιλί αγγίζει κάθε μου κύτταρο στο σώμα,
στο αίμα,
στην ψυχή μου.
«Πάμε να κάνουμε κούνια Μπέλα!» λέει μετά και μένω άφωνος.
Με φιλάει ξανά.
Και σηκώνομαι να φέρω την κούνια.
«Περίμενε!» φωνάζει.
Αυτά για το Σεραφείμ.
Άλλος ένας πρώην μη Λεκτικός Αυτιστικός ήταν και αυτός.
Όπως όλοι…. είναι.
Για να μην ξεχνιόμαστε:
THERE IS NO SUCH THING AS NON-VERBAL AUTISM!
*Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Δεν Υπάρχει μη Λεκτικός Αυτισμός.»*
Με τη συγκατάθεση των γονέων θα μπορέσω να δημοσιεύσω αποσπασμα -βίντεο από τη συνομιλία μου μαζϊ του .
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ!
Σαν το Σεραφειμ είναι κι άλλοι,
πολλοί,
όλοι!…
Bochatziar Sp. Evangelos (c)All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
Without prejudice to any legal rights.
