It's been about two years since I've known Antonis. We only communicate with each other LECTIVELY.
He is autistic and they called him non-verbal. In fact, it was one of those forgotten, finished, known cases.
Around 11.
Unfortunately, he doesn't communicate verbally with anyone but me.
I explain to his mother another perspective of the composing technique I use and have her watch me and her son LIVE before we enter the room for our scheduled conference.
Anthony doesn't speak at first.
He is as usual, uninitiated, passive and always waiting for others to tell him what to do.
This is NEVER the case when we are together.
It's been 25 minutes and Anthony hasn't spoken to me yet.
Probably because mommy is in the front.
I bring a stool so she doesn't get winded and explain to her, while she sits in the doorway, in detail what I'm doing and Anthony gets verbal while he's with me.
"Rub, rub, rub...." I hush.
We hear his little voice.
He starts talking!
"Rub the hand, rub the hand, rub the hand, rub the hand, rub the hand!!!"
My buddy continues.
He wants me to rub his hand, which is one of the games we play together.
I turn to his side and stare at him from afar, excited. I continue to explain to the mother, while she is present throughout, how I am making all these verbal connections with a man who has managed to make all the non-verbal connections he has managed to make with someone.
"COME ON!"
That "COME" sent me to Mars and brought me back again.
It was from the mouth of Anthony.
He invited me to start playing the game he asked for and in front of his mother.
And I, while this is my daily routine with ALL "supposed" non-verbal people I am as ecstatic as ever with pride for him!
"You saw for yourself, my dear mother, that your son is NOT a NON-LECTIVE.
Because quite simply:
"THERE IS NO SUCH THING AS NON-VERBAL AUTISM."
Like the title of my first book.
I told her and dragged the door shut. She headed towards my waiting room with a wide smile that flushed her cheeks! Before I closed it, I let out a loud yell and turned her back down the hallway.
"THIS IS WHY I WON'T STOP YELLING THAT THERE IS NO SUCH THING AS NON-VERBAL AUTISM UNTIL THEY SCREAM IT. All the non-verbal autistics on the planet. Only then!!!"
And I closed the door.
Anthony was looking at me with his mouth open, dancing as if he was listening to a song that only he could hear.
He put his hands up and...
"YEAH!" he shouts.
My heart is about to break and I run to the door screaming to his parents:
"You heard your son's 'yes'.
"Yes, we heard it!" they replied without me seeing them.
And I shut the door for good this time.
Yes.
I took a deep breath full of emotion at seeing my dream come true. That all autistic people should have a voice, voice, voice.
To scream, to shout, to shout them, in their own words!
Parents: "Believe in your children! You are the first people in the world who can support them. And the most important ones."
PS. I would like to dedicate my book to Anthony but that would be an injustice. Stories like Anthony's are countless and I can't get enough of them.
So I dedicate it to everyone!
The least I can do.
Have a good week!
Είναι αυτιστικός και τον είπαν μη λεκτικό. Και μάλιστα ήταν μια από τις ξεχασμένες, τελειωμένες, γνωστές υποθέσεις…
Γύρω στα 11.
Δυστυχώς δεν επικοινωνεί με κανέναν άλλο λεκτικά, παρά μόνο μαζί μου.
Εξηγώ στη μητέρα του μια άλλη οπτική της συνθέτης τεχνικής που χρησιμοποιώ και την βάζω να μας παρακολουθήσει ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ εμένα και το γιο της πριν μπούμε στην αίθουσα για την προγραμματισμένη συνέδρια μας.
Ο Αντώνης στην αρχή δε μιλά.
Είναι όπως συνήθως, χωρίς πρωτοβουλίες, παθητικός και περιμένει πάντα από τους άλλους να του πουν τι να κάνει.
Αυτό δεν ισχύει ΠΟΤΕ όταν είμαστε μαζί.
Έχουν περάσει 25 λεπτά και ο Αντώνης δε μου έχει μιλήσει ακόμα.
Μάλλον επειδή είναι η μαμα μπροστά…
Φέρνω ένα σκαμπό για να μην ξεροσταλιάζει και της εξηγώ, όσο εκείνη κάθεται στην είσοδο, με λεπτομέρεια τι κάνω και ο Αντώνης όσο βρίσκεται μαζί μου γίνεται λεκτικός.
«Τρίβει τρίβει, τρίβει….» Σωπαίνω.
Ακούμε την φωνούλα του.
Αρχίζει να μιλά!
«Τρίβεις το χέρι, τρίβεις το χέρι, τρίβεις το χέρι, τρίβεις το χέρι!!»
Συνεχίζει ο λεβέντης μου.
Θέλει να του τρίψω το χέρι, το οποίο είναι ένα από τα παιχνίδια που παίζουμε μαζί.
Γυρίζω στο μέρος του και τον κοιτάζω από μακριά, ενθουσιασμένος. Συνεχίζω να εξηγώ στη μητέρα, ενώ είναι παρούσα σε όλη την φάση, πως καταφέρνω όλες αυτές τις λεκτικές συνδέσεις με έναν άνθρωπο που όσες φορές έχει καταφέρει να επικοινωνήσει με κάποιον είναι μη λεκτικά.
«ΕΛΑ!»
Αυτό το «ΕΛΑ» με έστειλε στον Άρη και με ξαναγύρισε πίσω.
Ήταν από το στόμα του Αντώνη.
Με κάλεσε για να αρχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι που ζήτησε και μάλιστα μπροστά στη μητέρα του.
Κι εγώ, ενώ αυτό είναι η καθημερινότητά μου με ΟΛΟΥΣ τους «υποτιθέμενους» μη λεκτικούς ανθρώπους εκστασιάζομαι όπως πάντα από υπερηφάνεια για εκείνον!
«Είδες και μόνη σου αγαπημένη μου μητέρα πως ο γιος σου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ.
Γιατί πολύ απλά:
"THERE IS NO NON-VERBAL AUTISM"
Όπως και ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου.
Της είπα και έσυρα να κλείσω την πόρτα. Εκείνη κατευθυνόταν προς την αναμονή μου με ένα πλατύ χαμόγελο που κοκκίνιζε τα μάγουλά της! Πριν την κλείσω, βάζω μια δυνατή φωνή και τη γυρίζω στο χολ, πίσω.
«ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΞΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ. Όλοι οι μη λεκτικοί αυτιστικοί του πλανήτη. Μόνο τότε!!!»
Και έκλεισα την πόρτα.
Ο Αντώνης με κοίταζε με ανοιχτό το στόμα χορεύοντας σαν να άκουγε ένα τραγούδι που μόνο εκείνος μπορούσε να ακούσει.
Σηκώνει τα χέρια ψηλά και…
«ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ» φωνάζει.
Η καρδιά μου πάει να σπάσει και τρέχω στην πόρτα φωνάζοντας στους γονείς του:
«Το ακούσατε το «ναι» του γιου σας.
«Ναι, το ακούσαμε!» απάντησαν χωρίς να τους βλέπω.
Και έκλεισα οριστικά αυτή την φορά την πόρτα.
Yes.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή γεμάτος συγκίνηση που βλέπω το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα. Να αποκτήσουν όλοι οι αυτιστικοί φωνή, φωνή, φωνή…
Να ουρλιάξουν, να φωνάξουν εκείνοι, με τις δικές τους λέξεις!
Γονείς: « Πιστέψτε στα παιδιά σας! Είστε οι πρώτοι άνθρωποι στον κόσμο, οι οποίοι μπορούν να τα στηρίξουν. Και οι πιο σημαντικοί.»
ΥΓ. Θα ήθελα να αφιερώσω το βιβλίο μου στον Αντώνη αλλά θα ήταν αδικία. Ιστορίες σαν του Αντώνη είναι αμέτρητες και δεν τις χορταίνω.
Το αφιερώνω λοιπόν σε όλους!
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Καλή εβδομάδα!
