“Ο Μάικ αγαπούσε τις νότες περισσότερο από την ίδια την αγάπη. Ματώναν τα δάχτυλά του. Έχανε σιγά σιγά την ακοή του . Έβγαλε κάλους. Ίδρωσε από το άγχος της τελειότητας αμέτρητες φορές. Κάθε του κύτταρο σκότωσε ζώντας μέσα στη συνεχή απόρριψη των αγαπημένων του. Ξέχασε και τη διαφορά που έχει η μέρα από τη νύχτα. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο για αυτόν. Τίποτα. Μάλλον τέλειωσε.
ΤΡΕΛΟΣ.
Η Πέιτζ μετρούσε με μανία κάθε δίποδο που ακουμπούσε τα κρύα χέρια του στο μαρμάρινο τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Βλέπεις κάποιες φορές όταν το τρένο καθυστερεί μόλις πέντε λεπτά σου φαίνονται αιώνες. Και αργά το βράδυ έκανε τις πράξεις της μέσα σε μια μαγική τελετουργία. Γέμισε σελίδες, τετράδια, τόμους. Μέχρι να τελειώσει όλο αυτό δεν έβγαζε κουβέντα. Τη χλεύαζε ο αγαπημένος της μέρα και νύχτα. Δεν μπορώ να θυμηθώ τη σχέση που είχαν. Ούτε κι εκείνη θυμάται τώρα. Θυμάται όμως όλα τα νούμερα και τις χιλιάδες ώρες και τα χρώματα και τον καιρό . Μέχρι που μετακόμισε σε μια περίεργη κατοικία. Κι έζησε βαρύ πένθος για την υπόλοιπη ζωή της. Πλάι στα νούμερα στέκονταν τα λόγια του αγαπημένου της, που δεν θυμάμαι τι της ήταν είπαμε, καθώς της έλεγε να βάλει το μυαλό της να δουλέψει σαν το δικό του χωρίς να ξέρει το γιατί, εκείνη. Απλά έτσι έπρεπε. Πιο πολύ θυμάται τα λόγια του που επαναλάμβανε χωρίς νόημα εξήντα δύο φορές. Την ημέρα.
«ΑΡΡΩΣΤΗ.
Είναι, μην ασχολείσαι!»
Κάποιες φορές νομίζω πως ο Σώτος έχει καλύτερη ισορροπία όταν τα πόδια του δεν πατούν στη γη. Έτσι κι αλλιώς χοροπηδά συνεχώς. Κι αν είναι ανάγκη πατάει, λιγάκι, στις μύτες. Η μαμά και ο μπαμπάς μικρό τον φώναζαν χορευτή, ακροβάτη, κασκαντέρ. Και γελούσαν με χαμόγελα περηφάνιας. Μα πέρασαν τα χρόνια και η μαμά με τον μπαμπά χώρισαν. Και τώρα τα’ φερε η μοίρα να ντρέπονται για εκείνον γιατί ο Σώτος…
Ακόμα χοροπηδά σαν παιδί.
Έξυπνο παιδί ο Σώτος μα δεν μπορεί να συμμορφωθεί. Είναι σε ίδρυμα τώρα.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ.
Αφού… έχει το πρόβλημά του.
Ο Ομάρ…
ζει σε μια χώρα που τη χαρακτηρίζει απολυτότητα.
Του αρέσουν οι κλωστές. Κεντάει σχήματα πάνω στα δέκα δάχτυλά των χεριών του και νομίζεις πως έχει ένα ακόμα ζευγάρι χέρια όταν τα υπόλοιπα είναι απασχολημένα. Είναι μέρες που διακόπτεται η κυκλοφορία του αίματος όταν το κέντημα πρέπει να γίνει παραπάνω σφιχτό. Είναι τα δάχτυλά του γεμάτα χαρακιές μαύρες . Από την τέχνη του. Έχει ξηλώσει κάθε του ρούχο. Είναι κάπου δεμένος τις μέρες που έχει κρίσεις. Κανείς δεν το άκουσε. Ευτυχώς παίρνει όλα τα φάρμακά του μακριά από τους αγαπημένους του.
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ.
Είναι για τον εαυτό του.
Η Μαίρη μίλα με τα λουλούδια, τα φυτά και τα δέντρα. Αγαπά και τα πουλερικά. Δεν θέλει να ζήσει στο σπιτικό με τους γονείς της. Θέλει να ακολουθεί σκιές περήφανων δέντρων, ξεμαλλιασμένους κόκορες και καλοχτενισμένες κότες. Έζησε μόνη και μόνη πέθανε.
Άξια της μοίρας της. Είπαν.
ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ.
Ήταν.
Κι ο Τζωρτζ από το Βούπερταλ. Και η Νίκη απ΄ την Αθήνα. Κι ο Τάσος που έχει όλες τις αισθήσεις του μα αναγνωρίζει όλα τα αντικείμενα μόνο με ήχους και μυρωδιές.
ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ.
Πολύ.
Είναι και οι διάσημοι ανώνυμοι που διέπρεψαν. Επειδή βρήκαν έδαφος να αγαπήσουν ελεύθερα και να αγαπηθούν αληθινά.
Είμαι περήφανους για τους διάσημους. Και για τους ανώνυμους.
Μα πιο πολύ για τους άλλους.
Τον Μάικ.
Την Πέιτζ,
Το Σώτο,
Τον Ομάρ,
Τη Μαίρη,
Τον Τζορτζ , τον Τάσο και τη Νίκη. Και όλους τους άλλους.
Το γιο, την κόρη, τη γυναίκα. Τον αδελφό, την μάνα, τον πατέρα. Τον θείο, το ξαδέλφι και τ’ανίψι.
Είμαι περήφανος για σένα και για μένα…
Και να φωνάξω θέλω πως…
Είμαι αυτιστικός. ”
Αφιερωμένο στα άτομα που ξέρουν τη σπάνια δύναμη που κρύβει μέσα του ο αυτιστικός και ο περίγυρός του καθώς και στους ίδιους με πολλή αγάπη!!
Bochatziar Sp Evangelos
Λογοθεραπευτής – Ειδικός παιδαγωγός Irlen Diagnostician-Clinic Director, INPP Sc Program
©All rights reserved.
