«Όχι, όχι, όχι.»
Those were his last words. He had said them to his grandmother, according to his mother's testimony at the time of the background check. He was 12 years old at the time, Anthony.
And those three "no's" stuck in my mind, drills.
They were telling me something.
Now...
Almost twenty years later, no one has ever heard his voice again.
Only when he wants something badly enough does he rest his forehead against his mother's and with a long, drawn-out "mmm" she is invited to guess what he wants. You'd think someone sewed his mouth shut.
He's here for a 10-day intervention in Patras with me.
DAY 8:
They are home, evening.
His mother is doing a crossword puzzle on her cell phone. He pushes her hand away stating that he wants her to turn off her cell phone so they can sleep.
"Okay, let's go to sleep."
She tells him.
"Good night." He concludes.
He gets up after a few minutes.
He heads for the kitchen.
When he returns he nudges her as she was lying down.
He turns, she, sideways.
She looks him in the eye.
"I see..."
She says and shakes her head.
"You ate salt!"
-Anthony had already seized the opportunity, having a weakness for the salt left on the kitchen table.
"Yes, yes, yes!"
He answered her.
And the words came back.
That afternoon at the convention he said a few more, in the presence of his mother.
Those three "yeses" were a revolution for me!
It was a sign.
They came to show that a new era was beginning unlike those no's that locked Anthony away forever some twenty years ago. But there is NEVER an ALWAYS when you have people who believe with all their hearts!
Like Anthony's mother.
They were signs of those "yeses".
And the "no's".
Yes: ALL AUTISTICS CAN SPEAK.
Yes: A NEW ERA WAS DAWNING IN THE WORLD OF AUTISM.
Yes: WE HAVE A LOT OF WORK AND A LOT OF APPETITE!
Dedicated to you, Anthony and your mother.
Και εκείνα τα τρία «όχι» καρφώθηκαν στο μυαλό μου, τρυπάνια.
Κάτι μου έλεγαν.
Τώρα…
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, δεν έχει ακούσει κανείς ξανά την φωνή του.
Μόνο όταν θέλει κάτι πολύ, ακουμπάει το μέτωπο του σε εκείνο της μητέρας του και με ένα μακρόσυρτο «μμ» καλείται εκείνη να μαντέψει τι θέλει. Θαρρείς κάποιος έραψε το στόμα του.
Έχει έρθει για 10ήμερη παρέμβαση στην Πάτρα, μαζί μου.
8η ΜΕΡΑ:
Είναι σπίτι τους, βράδυ.
Η μητέρα του λύνει σταυρόλεξο στο κινητό. Της σπρώχνει το χέρι δηλώνοντάς της πως θέλει να κλείσει το κινητό της για να κοιμηθούν.
«Εντάξει, ας κοιμηθούμε.»
Του λέει εκείνη.
«Καληνύχτα!» Συμπληρώνει.
Εκείνος μετά από μερικά λεπτά σηκώνεται.
Κατευθύνεται προς την κουζίνα.
Όταν επιστρέφει τη σκουντάει καθώς βρισκόταν ξαπλωμένη.
Γυρίζει, εκείνη, πλευρό.
Τον κοιτάζει στα μάτια.
«Κατάλαβα…»
Λέει και κουνάει το κεφάλι της.
«Έφαγες αλάτι!»
-Ο Αντώνης είχε ήδη αρπάξει την ευκαιρία έχοντας αδυναμία στο αλάτι που είχε ξεμείνει στο τραπέζι της κουζίνας.-
«Ναι, ναι, ναι!»
Της απάντησε.
Και οι λέξεις ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ.
Το απόγευμα στη συνέδρια είπε μερικές ακόμα, παρουσία της μητέρας του.
Εκείνα τα τρία «ναι» ήταν για μένα επανάσταση!
Ήταν σημάδι.
Ήρθαν να δείξουν πως μια νέα εποχή αρχίζει σε αντίθεση με εκείνα τα όχι που κλείδωσαν πριν είκοσι περίπου χρόνια για πάντα τον Αντώνη. Όμως το ΠΑΝΤΑ δεν υπάρχει ΠΟΤΕ, όταν έχεις ανθρώπους που πιστεύουν με όλη τους την ψυχή!
Όπως η μητέρα του Αντώνη.
Ήταν σημάδια εκείνα τα «ναι».
Και τα «όχι».
Ναι: ΟΛΟΙ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ.
Ναι: ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΞΕΚΙΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ.
Ναι: ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΟΡΕΞΗ!
Αφιερωμένο σε εσένα, Αντώνη και τη μητέρα σου.
(C) All rights reserved. mpoxatziar.gr
