NO, NO, NO!
I am not going to leave this month, which is Autism Awareness Month, without mentioning some ABSOLUTELY important issues:
Disability is a disability as long as society allows it.
It is imperative that we change many things as a society to make the lives of our fellow disabled people run smoothly.
Like making traffic lights with sound, special walkways, etc. for our fellow human beings who are severely visually impaired.
As we built special cars and special parking spaces for our fellow citizens who have mobility problems.
As we created entire news bulletins, theatre performances etc. in sign language for our hearing impaired fellow human beings...
So
and even more,
for our autistic fellow human beings who experience sensory integration problems.
This will remain the worst disability.
The most unbearable.
Because it is precisely because it is invisible and has the lowest recognition in the world. But that doesn't mean it doesn't exist. And that's the biggest problem.
Let's first acknowledge this disability and its difficulties.
Let's create spaces in shopping malls with limited sensory stimuli so that these fellow human beings can also gain access.
Let us create places in catering areas that are friendly to them.
Let's create places that give more time and space to these fellow human beings.
Let's train staff in cash registers, banks, shops, hospitals, clinics, restaurants, cafes, parks, factories to welcome, manage autistic fellow human beings and their families in terms of their work and simple visit.
Allow them to communicate their needs differently from the neurotypical population.
Let's allow the parents of these neurotypical children to be different parents as they should, as they know how.
The hardest thing is for society to accept a different parent than for the parent to accept their child. He gave birth to it, he knows.
Let's be inventive!
I have seen families with autistic people locked in their homes for many years much longer than families with other kinds of disabilities because they are just FORBIDDEN to access everywhere.
Have you ever considered that maybe the autistic person's problem is not so much with him or her but with the SYSTEMS that are built for the majority of our neurotypical fellow human beings and as a result are absolutely hostile to him or her?
NO.
There is no such thing as equal treatment.
NO.
There is no equal access.
There is NO access at ALL.
NO.
There is no equal treatment.
Not even at work,
nor in recreation.
nor in emotion.
There is no equal treatment anywhere.
There is no tolerance.
ONLY PROHIBITIONS.
It's time to wake up.
It's time to change!
Let's say NO to a society more disabled than disability itself!
NO!
Η αναπηρία είναι αναπηρία όσο η κοινωνία της το επιτρεπει.
Είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε πολλά πράγματα σαν κοινωνία για να κάνουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας με αναπηρία ομαλή.
Οπως φτιάξαμε φωτεινους σηματοδότες με ήχο, ειδικές παζοδρομήσεις κ. α. για τους συνανθρώπους μας που έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης.
Όπως κατασκευάσαμε ειδικά αυτοκίνητα και ειδικες θεσεις παρκαρίσματος για τους συνανθρώπους μας που έχουν κινητικά προβλήματα.
Όπως δημιουργήσαμε ολόκληρα δελτία ειδήσεων, θεατρικές παραστάσεις κ. α. στη νοηματική γλώσσα για τους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα ακοής…
Έτσι
και ακόμα περισσότερα,
να κάνουμε και για τους αυτιστικούς συνανθρώπους μας που βιώνουν προβλήματα αισθητηριακής ολοκλήρωσης.
Αυτή θα παραμένει η χειρότερη αναπηρία.
Η πιο δυσβάσταχτη.
Γιατί ακριβώς είναι αόρατη και εχει τη μικρότερη αναγνώριση παγκοσμίως. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Ας αναγνωρίσουμε πρώτα την αναπηρία αυτή και τις δυσκολίες της.
Ας δημιουργήσουμε χώρους σε εμπορικά με περιορισμένα αισθητηριακά ερεθίσματα για να μπορέσουν και αυτοί οι συνάνθρωποί μας να αποκτήσουν πρόσβαση.
Ας δημιουργήσουμε σημεία σε χωρους εστίασης φιλικά προς αυτούς.
Ας δημιουργήσουμε σημεία που θα δίνουν περισσότερο χρόνο και χώρο στους συνανθρώπους μας αυτούς.
Ας εκπαιδεύσουμε προσωπικό σε ταμεία, τράπεζες, καταστήματα, νοσοκομεία, κλινικές, εστιατόρια, καφετέριες, πάρκα, εργοστάσια να καλωσορίζουν, να διαχειρίζονται αυτιστικούς συνανθρώπους και τις οικογένειες τους όσον αφορά στην εργασία τους αλλά και σε απλή επίσκεψή τους.
Να τους επιτρέπουν να επικοινωνούν με διαφορετικό τρόπο τις ανάγκες τους από το νευροτυπικό πληθυσμό.
Ας επιτρέψουμε στους γονείς αυτών των νεύρο διαφορετικών παιδιών να είναι διαφορετικοί γονείς όπως πρέπει, όπως ξέρουν.
Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αποδεχτεί η κοινωνία εναν διαφορετικό γονέα παρά ο ίδιος ο γονέας να αποδεχτεί το παιδί του. Εκείνος το γέννησε, ξέρει.
Ας γίνουμε ευρηματικοί!
Έχω δει οικογένειες με αυτιστικά άτομα να κλειδώνονται στα σπίτια τους για πολλά χρόνια πολύ περισσότερο από οικογενειες με άλλα είδη αναπηρίας γιατί ακριβώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η πρόσβαση παντού.
Σκεφτήκατε ποτέ μήπως δεν είναι τόσο το πρόβλημα του αυτιστικού σε αυτόν αλλά στις ΔΟΜΕΣ που είναι κατασκευασμένες για την πλειοψηφία των νευροτυπικων συνανθρώπων μας με αποτέλεσμα να είναι απολύτως εχθρικές για εκείνον;
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ίση μεταχείριση.
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ίση πρόσβαση.
Δεν υπάρχει ΚΑΘΟΛΟΥ πρόσβαση.
ΟΧΙ.
Δεν υπάρχει ίση αντιμετώπιση.
Ούτε στην εργασία,
ουτε στην αναψυχή
ούτε στο συναίσθημα.
Δεν υπάρχει ίση μεταχείριση πουθενά.
Δεν υπάρχει ανοχή.
ΜΟΝΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΑ.
Είναι καιρός να αφυπνιστούμε.
Είναι καιρός να αλλάξουμε!
Ας πούμε ΟΧΙ σε μια κοινωνία πιο ανάπηρη από την ίδια την αναπηρία!
ΟΧΙ!
