WHAT?
They said my autistic child
crazy?
retarded?
Handicapped and Autistic to make fun of him?
To belittle him?
To insult him?
To displace it?
To be ridiculed by his peers?
Did I hear it with my own ears?
Yes!
It's happened to me.
It's happened to you too, or it might happen to you.
Do you know what I did then, dear Parent?
I...
At first I cried secretly with all my might! My breasts swelled and deflated with sobs. It was as if my soul was coming out.
Then I was sorry...
I felt sorry for my autistic child.
I mourned for a very short time.
I was angry too,
crazy!
And I felt like getting violent
And open my mouth
and not to close it at all.
Not to say that until I got a gun,
it came to me...
I mostly had it out with parents, with homes, with education, with society... I had it out with everybody!
Even the children themselves!
But...
Then...
Then I thought more logically.
Then I thought that it's neither the parents' fault nor the children's, especially the children's, nor anyone's.
No one is to blame!
Not even me for being so angry.
Then I loved my autistic child more, even though I thought it couldn't get any bigger.
Then I hugged him tighter, and of course I hugged him back.
I even loved those who made fun of it and talked to everyone.
I became much stronger than ever for it and for me!
I became steel!
And I told my child that crazy and crazy people change the world!
Yes!
the madmen
and
the Fools!
To be more real, I didn't tell my kid verbatim. I showed him, mostly.
With my attitude, with my stubbornness, with my attitude!
Then...
some people called me CRAZY and FALSE!
And I allowed them to call me again.
Again and again and again and again and again - mana...
I never cared what they thought of me because the child they ... called crazy, retarded, retarded, problematic ... and whatever else, MY CHILD, taught me to know who I am!
He taught me who I am and how much power I have inside of me!
And I have continued to give lessons to her as she, MY CHILD, gives me daily.
He gives me the most powerful lessons!
PARENTS OF AUTISTIC CHILDREN:
Whatever it snows, whatever it rains, whatever it shines.
BELIEVE IN YOUR CHILDREN EVEN IF IT'S SNOW, SNOW, RAIN, SNOW, SNOW, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN, RAIN.
EVEN IF THEY CALL YOU MAD, CRAZY AND WEIRD!
You believe.
You can't know who you're holding in your arms...
Unfortunately, we can't change everyone's reaction, but we can change ourselves.
Us and our children!
We can certainly do that.
Good luck and have a good Sunday!
*Due to a parent's comment that passed through my eyes, I wish him all the strength in the world. I wish it to everyone!
Είπαν το αυτιστικό παιδί μου
τρελό;
καθυστερημένο;
Ανάπηρο και Αυτιστικό για να το κοροϊδέψουν;
για να το μειώσουν;
για να το προσβάλλουν;
για να το εκτοπίσουν;
για να το κάνουν περίγελο οι συμμαθητές του;
Το άκουσα και με τα ίδια μου τα αυτιά;
Ναι!
Μου έχει τύχει.
Κι εσένα σου έτυχε ή μπορεί να σου τύχει.
Ξέρεις τι έκανα τότε εγώ αγαπημένε Γονέα;
I...
Στην αρχή έκλαψα κρυφά με όλη μου την δύναμη! Τα στήθος μου φούσκωνε και ξεφούσκωνε από τους λυγμούς. Σαν να μου έβγαινε η ψυχή ήταν.
Μετά το λυπήθηκα…
Λυπήθηκα το αυτιστικό παιδί μου.
Πένθησα για πολύ λίγο.
Θύμωσα κιόλας,
τρέλα!
Και να χειροδικήσω μου ήρθε
και να ανοίξω το στόμα μου
και να μην το κλείνω με τίποτα.
Μη σου πω ότι μέχρι να πάρω και όπλο,
μου ήρθε…
Τα’ χα κυρίως με τους γονείς, με τα σπίτια, με την διαπαιδαγώγηση, με την κοινωνία… με όλους τα είχα!
Ακόμα και με τα ίδια τα παιδιά!
Όμως…
Ύστερα…
Ύστερα σκέφτηκα πιο λογικά.
Ύστερα σκέφτηκα ότι ούτε οι γονείς φταίνε ούτε τα παιδιά, προπάντων τα παιδιά, ούτε κανένας.
Κανένας δε φταίει!
Ούτε κι εγώ που θύμωσα τόσο.
Ύστερα αγάπησα το αυτιστικό παιδί μου πιο πολύ και ας πίστευα πως δε γινόταν περισσότερο.
Ύστερα το αγκάλιασα πιο σφιχτά και φυσικά….
Αγάπησα ακόμα και αυτούς που το κορόιδεψαν και μίλησα σε όλους.
Έγινα πολύ πιο δυνατός από ποτέ για ‘κείνο και για μένα!
Ατσάλι έγινα!
Και είπα στο παιδί μου πως οι τρελοί και οι παλαβοί αλλάζουν τον κόσμο!
Ναι!
οι ΤΡΕΛΟΙ
and
οι ΠΑΛΑΒΟΙ!
Για να είμαι πιο πραγματικός, δεν του το είπα του παιδιού μου αυτολεξεί. Του το έδειξα, κυρίως.
Με τη στάση μου, με το πείσμα μου, με τη συμπεριφορά μου!
Έπειτα…
με είπαν κάποιοι κι εμένα ΤΡΕΛΟ και ΠΑΛΑΒΟ!
Και τους επέτρεψα να με ξαναπούν
Ξανάααα και ξανααα και πάλι και ξανά – μανά…
Δε με απασχόλησε ποτέ η γνώμη τους για μένα γιατί το παιδί που … είπαν τρελό, καθυστερημένο, προβληματικό… και ο, τι άλλο θες, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, με έμαθε να ξέρω ποιος είμαι!
Με έμαθε ποιος είμαι και πόση δύναμη κρύβω μέσα μου!
Και συνέχισα να δίνω μαθήματα σε εκείνο όπως εκείνο, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, μου δίνει καθημερινά.
Μου δίνει τα πιο δυνατά μαθήματα!
ΓΟΝΕΙΣ ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ:
Τι κι αν χιονίζει, τι αν βρέχει, τι κι αν αστράφτει…
ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ
ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΤΡΕΛΟΥΣ, ΠΑΛΑΒΟΥΣ ΚΙ ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΟΥΣ!
Εσείς να πιστεύετε.
Δεν μπορείτε να ξέρετε ποιον κρατάτε στην αγκαλιά σας…
Δυστυχώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλου του κόσμου την αντίδραση, μπορούμε να αλλάξουμε όμως εμάς!
Εμάς και τα παιδιά μας!
Αυτό το μπορούμε σίγουρα.
Καλή δύναμη και καλή Κυριακή!
*Με αφορμή σχόλιο γονέα που πέρασε από τα μάτια μου, του εύχομαι όλη την δύναμη του κόσμου. Σε όλους το εύχομαι!*
Evangelos Bochatziar
© All rights reserved. www.mpoxatziar.gr2023
