This mother is very sad, stressed, embarrassed.
She wants the Earth to open up and swallow her!
Between you and me... she's in a daze.
She wants to make a "nice" remark to her blonde-haired toddler who scratched me.
When the session is over, she can't help herself.
She grabs my hand by the forearm and prepares to apologize like a judge just before his verdict:
"Mr. Vangelis, I apologize to you for my child's behavior!
I am ashamed, excuse us !"
She bows her head and has her ,supposedly, non-verbal son apologize.
And at that very moment I'm a wreck, a wreck, a wreck.
In that moment I'm embarrassed next door and I'm sorry.
I'm so sorry!
Every cell in my body is sorry and crying except my eyes!
But, why, why, why, why, why....
Good mother, do you apologize to me?
Why;;;;;;;;;;;
Just one thing to remember and put it on
well
in your mind!
Just one thing.
That one thing:
I am a man who
I CHOSE,
I CHOSE
I CHOOSE...
to do this job.
The speech therapist.
Which means treating communication problems.
I CHOOSE,
I CHOOSE
to work with autistics.
I CHOOSE...
to work with those who don't speak until we meet....
So then!
I CHOSE to be injured since that too is within the bounds of communication.
Much more humane and acceptable would be to justify a mother or father complaining, barraging about their child's aggression towards them -which hardly ever happens- too a therapist.
Because, quite simply, the parent did not choose to give birth to an autistic child.
The mother's response after all this discussion, however, was the coup de grace.
It was like she was killing me:
"Oh Mr. Vangelis...Not everyone is like that. I've seen people in special education who hate to even touch my child because he keeps putting his little fingers in his mouth!
I see it..."
Overflowing with complaint, the desolate Mama...
My question is this:
"How can you, Comrade,
to deal with children,
when you can't drool,
the injuries,
the whining,
the screaming
and
and and and and and and and and..."
I can't say anything else...
Only...
that the mark on my nose is something I can only feel proud of...
Θέλει να ανοίξει η Γη να την καταπιεί!
Μεταξύ μας… έχει βουρκώσει.
Θέλει να κάνει μια «καλή» παρατήρηση στο ξανθομάλλικο νήπιό της που με γρατζούνισε.
Όταν τελειώνει η συνεδρία δεν κρατιέται.
Πιάνει το χέρι μου από τον πήχη και ετοιμάζεται να απολογηθεί σαν σε δικαστή λίγο πριν την ετυμηγορία του:
«Κύριε Βαγγέλη, σας ζήτω συγγνώμη για τη συμπεριφορά του παιδιού μου!
Ντρέπομαι, να μας συγχωρείτε !»
Σκύβει το κεφάλι και βάζει τον ,υποτίθεται, μη λεκτικό γιο της να μου ζητήσει συγγνώμη.
Κι εκείνη α κ ρ ι β ώ ς την ώρα γίνομαι ράκος, ρετάλι…
Εκείνη την ώρα ντρέπομαι δίπλα και λυπάμαι.
Λυπάμαι πολύ!
Λυπάται και κλαίει κάθε κύτταρο του σώματός μου εκτός από τα μάτια μου!
Μα, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί….
Καλή μου μάνα μου ζητάς συγγνώμη;
Γιατί;;;;;;;;;;;
Ένα, μονάχα, πράγμα να θυμάσαι και να το βάλεις
καλά
μέσα στο μυαλό σου!
Μονάχα ένα.
Αυτό ακριβώς :
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που
ΕΠΕΛΕΞΑ,
ΕΠΕΛΕΞΑ
ΕΠΕΛΕΞΑ…
να κάνω αυτή την δουλειά.
Του λογοθεραπευτή.
Που σημαίνει να θεραπεύω προβλήματα επικοινωνίας.
ΕΠΕΛΕΞΑ,
ΕΠΕΛΕΞΑ
να δουλεύω με αυτιστικούς.
ΕΠΕΛΕΞΑ…
να δουλεύω με αυτούς που δε μιλούν μέχρι τη γνωριμία μας….
Άρα λοιπόν!
ΕΠΕΛΕΞΑ να τύχει να με τραυματίσουν αφού και αυτό είναι στα πλαίσια της επικοινωνίας.
Πολύ πιο ανθρώπινο και αποδεκτό θα ήταν να δικαιολογήσω μια μητέρα ή έναν πατέρα να παραπονείται, να βαρυγκωμά για την επιθετικότητα του παιδιού του προς αυτόν -Που αυτό δύσκολα συμβαίνει- πάρα έναν θεραπευτή.
Γιατί, πολύ απλά, ο γονέας δεν επέλεξε να γεννήσει ένα αυτιστικό παιδί.
Η απάντηση της μητέρας μετά από όλη αυτή τη συζήτηση όμως ήταν η χαριστική βολή.
Ήταν σαν να με σκότωνε:
«Αχ κύριε Βαγγέλη…Δεν είναι όλοι έτσι. Έχω δει ανθρώπους στην ειδική αγωγή που σιχαίνονται ακόμα και να αγγίξουν το παιδί μου επειδή βάζει συνεχώς τα δαχτυλάκια του στο στόμα του!
Το βλέπω…»
Ξεχείλιζε από παράπονο η έρημη Μάνα…
Η απορία μου είναι η εξής:
«Πως μπορείς, Συνάδελφε,
να ασχολείσαι με παιδιά,
όταν δεν μπορείς τα σάλια,
τους τραυματισμούς,
την γκρίνια,
την τσιρίδα
and
και και και και και…»
Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο…
Μόνο…
πως για το σημάδι στη μύτη μου, μόνο υπερήφανος μπορώ να αισθάνομαι…
