Είσαι με τη μητέρα, τον πατέρα και τον αδερφό σου στην αναμονή μου περιμένοντας για τη συνέδρια μας. Κι όπως είσαι ΠΟΛΥΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ψυχικά, φωνάζεις, αγκομαχάς… «Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι,φοβάσαι…» Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά…. Μπας και ακούσει κανένας πως μιλάς… και κλαίει η ψυχή μου. Μοιάζεις αόρατος. Λες πως φοβάσαι κι ας σε λένε μη λεκτικό. Αν και οι τοίχοι είχαν ψυχή θα έκλαιγαν μαζί μου. Το δωμάτιο με τρυπάει παντού μαζί με την φωνή σου. Λέω στους γονείς σου τη λέξη σου δυνατά και καθαρά «Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι, μαμά, μπαμπά» αλλάζοντας το πρόσωπο γιατί ξέρω πως μιλούσες για εσένα. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΣΕ ΑΚΟΥΓΕ εκτός από εμένα. Κι όταν καταλαβες ότι σε άκουσα με κάρφωσες με τα μάτια σου κι ας λέγαν πως είχες προβλημα με τη βλεμματικη επαφή. Έλαμψες ολόκληρος, κατέβασες τους ωμούς, χαμογέλασες και… με πήρες απ’ το χέρι για να ξεκινήσουμε. Μέχρι η […]