Σήμερα το πρωί ξύπνησα αναστατωμένος!!!
Είχα έναν εφιάλτη τόσο ζωντανό που δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω…
Έπρεπε να πάω στο γιο μου που ενώ έπαιζε στο τέλος του δρόμου κινδύνευε…
Περπατούσα έναν δρόμο, λέει, χωμάτινο δρόμο, μόνο που το χώμα του μύριζε κλεισούρα από το σεντούκι της κυρά Λαμπρινής στην πίσω αυλή μου. Τότε που ήμουν πιτσιρίκος και προσπαθούσα στην ατελείωτη μοναξιά μου να κλέψω κανένα από τα, μάλλον ληγμένα, λουκούμια της μπαίνοντας από το μόνιμα ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας της … Εικόνες σαν καρτ ποστάλ άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου και στρεπέκλαγα σαν μεθυσμένος. Το χρώμα της αυγοθήκης που τα αποθήκευε ήταν καφέ. Mαονί. Ίδιο με τα πεύκα που συναντούσα στο διάβα μου. Έπιασα εκείνο το καφέ του πρώτου πεύκου και η αίσθηση στις παλάμες μου έκανε την καρδιά μου να χτυπά σαν τρελή! Έπρεπε οπωσδήποτε να ηρεμήσω και προσπάθησα να κλείσω τον κορμό του δέντρου με τις παλάμες μου ενώνοντας και τα δέκα δάχτυλά μου μα ήταν αδύνατο. Τα χέρια μου πονούσαν από το γδάρσιμο, σχεδόν μάτωσαν μα…το δέντρο ήταν περισσότερο χοντρό από ότι θα έπρεπε. Όμως έπρεπε να ηρεμήσω.Αρχισα τελετουργικά να μετράω τις ρογμές του ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας ξανά και ξανά.
Και υπολόγισα μετά από κάποια λεπτά πόσες γραμμές χρειάζονταν στο συγκεκριμένο πάχος δέντρου για να μπορώ να κλείσω τις παλάμες.
Και κοίταξα και τα γύρω δέντρα.
Και άρχισα να κάνω το ίδιο και με τα άλλα δέντρα από απόσταση.
Και αυτό δεν είχε τελειωμό.
Και κοπάνησα μερικές φορές το κεφάλι μου στο δέντρο.
Και ηρεμησα.
Ετρεξα το δρόμο και τα βότσαλα που ποδοπατούσα ποδοπατούσαν κι εμένα, τα μάτια μου με πονούσαν καθώς τα κοιταζα να κινούνται και να κάνουν σχήματα που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω. Η αίσθηση της ισορροπίας μου, μού προκαλούσε ναυτία και κάπου – κάπου το αλμυρό αεράκι έξινε το δέρμα στο σώμα και τα χείλη μου επώδυνα ενοχλητικά…
Όμως τα κατάφερα. Έτασα στο μέρος που έπρεπε, στο παιδί μου. Μόνο που το παιδί μου δεν ήταν εκεί… Πλήθος κόσμου γυμναζόταν στο πάρκο ανενόχλητοι!! Το χειρότερό μου… Έπρεπε να τους μιλήσω! Στραμπούληξα τα δάχτυλα και των δύο χεριών μου, ξεροκατάπια -ηταν σαν να κατάπινα αγκάθια-, ανέπνευσα σαν ναυαγός και πλησίασα έναν ξεμοναχιασμένο. Άνοιξα το στόμα μου και είπα μερικές λέξεις -ή εγώ νόμισα πως ήταν λέξεις- και εκείνος έστριψε φοβισμένος…
πήγα και σε άλλους δεξιότερα και αριστερότερα και πίσω και μπροστά, μέχρι που διέλυσα την ομάδα! Τοτε ήταν που έφυγα κυνηγημένος φτερουγίζοντας τα χέρια μου και πηδώντας σαν τρίχρονο!Αλλιώς μπορεί να με έδιωχναν αυτοί.Σηκωτό.Μπορεί και…με χειροπέδες; Απόρησα. Κάποιες φορές τα καταφέρνω καλύτερα…”Γιατί πάντα όταν πρέπει τα σκατώνω;” σκεφτόμουν πεσμένος και σκονισμένος, μέχρι που κοπάνησα δυνατά το κεφάλι μου.
Δυο φορές.
Έπρεπε να βρω το παιδί μου… Σηκώθηκα και ο ήλιος απο τα ξέφωτα των δέντρων μου έκαιγε το δέρμα σαν πυρκαγιά και τότε ζήτησα νερό από συνάνθρωπό μου μόνο που εκείνος μου έδωσε ξηρούς καρπούς. Αλμυρούς. Πέρασαν ώρες και άρχισα να πεινάω… Ζητησα φαγητό από ένα ζευγάρι ηλικιωμένους και εκείνοι με σκέπασαν με τα πανωφόρια τους. Εγώ ίδρωνα από τη ζέστη αλλά δεν είχε σημασία.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.
Τελικά ένα αυτοκίνητο με δυο άντρες με μάζεψαν και με κουτρουβάλιασαν στο πίσω κάθισμα. Η μουσική ήταν τόσο τσιριχτή και δυνατή που μου ερχόταν να “ξεράσω”.Εκείνοι μιλούσαν, συνενοούνταν ανενόχλητοι. Τους ζήτησα να χαμηλώσουν τη μουσική και την έβαλαν στη διαπασών.
Γελούσαν.
Λυποθύμησα.
Αυτό. Ήταν το όνειρο.
Για τους συνανθρώπους μας που έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης εχουν κατασκευαστεί φωτεινοί σηματοδότες με ήχο, ειδικές πεζοδρομήσεις κ.α
Για τους συνανθρώπους μας που έχουν κινητικά προβλήματα έχουν κατασκευαστεί ειδικά αυτοκίνητα και Ειδικές θέσεις παρκαρίσματος στις πόλεις.
Για τους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα ακοής υπάρχουν παραστάσεις, δελτία ειδήσεων στη νοηματική γλώσσα.
Για τους συνανθρώπους μας που βιώνουν αυτισμό – προβλήματα Αισθητηριακής Ένταξης και επικοινωνίας δεν έχουμε κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. ΜΟΝΟ ΕΞΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΨΥΧΡΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ !!!
Ημέρα Παγκόσμιας Αφύπνισης για τον Αυτισμό σήμερα. Η αφύπνιση όμως για το συνάνθρωπο στον Άνθρωπο, για τα άτομα που βιώνουν Αυτισμό θα πρέπει να παραμένει πάντα!!!!
Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΑΦΟΡΑ ΤΟ 2,5%ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΎ, σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στην Αμερική.
Για παγκόσμια επιδημία μιλά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εδώ και χρόνια…
Ας κάνουμε τη ζωή των συνανθρώπων και φίλων μας καλύτερη, Φίλοι μου!!!Γιατί πάνω από όλα είμαστε Άνθρωποι…
*Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου για τον Αυτισμό, “Ο Αυτισμός μου Aνάμεσά σας.”
Μποχατζιάρ Σπ Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής – Ειδικός Παιδαγωγός Irlen Diagnostician-Clinic Director INPP Sc Program*
©Αll rights reserve
