ΗΜΑΡΤΟΝ!

ΗΜΑΡΤΟΝ!

Την ώρα που διαλέγεις ντομάτες από το μανάβικο μεγάλου σουπερμάρκετ περνάω από δίπλα σου τρέχοντας.

«Σιγά παιδακι μου, με τσάκισες!» Λες.

Κι εσύ κι εγώ ξέρουμε πως μόνο την τσάντα που φορούσες στον ώμο ταρακούνησα ελαφρώς.

Συνεχίζω να τρέχω στους διαδρόμους στην προσπάθεια μου να αρθρώσω λέξεις που θάφτηκαν ζωντανές από την απόρριψη της κοινωνίας οι οποίες επιμένουν να παραμένουν ολοζώντανες θαμμένες.

Ξαναπερνάω από δίπλα σου και αυτή την φορά δε σε αγγίζω καν.

Το ξέρω.

Το ξέρεις.

Και λες: «Ήμαρτον!»

Με περισσή αγανάκτηση.

Τώρα που τελείωσαν όλα και κάθομαι στην ψάθινη, ξεχαρβαλωμένη καρέκλα της γιαγιάς μου, κουνιέμαι μπρος – πίσω και σκέφτομαι τι θα έλεγες αν ήμουν τυφλός και σε ακουμπούσε το βοηθητικό μπαστούνι μου καθώς σε προσπερνούσα.

Πάλι θα έλεγες πως σε τσάκισα;

Πάλι θα έλεγες «ήμαρτον»;

(Χτυπάει η καρδιά μου σαν τρελή την ώρα τούτη που σου γράφω και ελπίζω να με διαβάζεις και να με θυμηθείς!

Και εύχομαι να αλλάξεις!)

Σκέφτομαι πως κι εγώ «ΗΜΑΡΤΟΝ» θα μπορούσα να πω για τη συμπεριφορά την δίκη σου.

Που προσπαθείς να μου κλείσεις το στόμα.

Που προσπαθείς να μου πάρεις το χώρο που μου ανήκει σε…εκείνο τον διάδρομο της μαναβικής.

Σε εκείνο το σύντομο ταξίδι που μας καλεί συνοδοιπόρους και λέγεται ζωή.

Όμως, σαφέστατα, δεν θα σου πω «ήμαρτον» γιατί ξέρω πως είσαι άνθρωπος.

Όπως κι εγώ.

Και άνθρωπος σημαίνει ευαίσθητος.

Τόσο ευαίσθητος που τη μια μπορεί να αγανακτεί και από την άλλη μπορεί να κάνει θαύματα…

Περιμένω την επόμενη συναλλαγή σου που θα κανείς θαύματα.

Είμαι σίγουρος για αυτό. Κι αν δεν τα κάνεις στην ερχόμενη, θα τα κάνεις στην επόμενη ή στη μεθεπόμενη.

Και ποτέ να μην τα κάνεις φτάνει που πήρα λίγο από το χρόνο σου και με διάβασες.

Και δεν εννοώ τη συναλλαγή με το μανάβη.

Καθόλου.

Εννοώ τη συναλλαγή με το συνάνθρωπο.

Θέλω να ξερεις πως εγώ δεν είμαι τυφλός.

Είμαι ο Γιώργος και με λένε Αυτιστικό, μη λεκτικό!

Και τώρα…

Χάρηκα για τη γνωριμία.

Καλή εβδομάδα σου εύχομαι!

Evangelos Bochatziar