Γίνεται χαμός όταν χτυπάει το κουδούνι. Βγαίνει έξω με τόση ορμή, τόση ορμή…
Και τρέχει, τρέχει, τρέχει.
Χτενίζει όλο το προαύλιο φευγάτος και φτερουγίζει τα χέρια. Θαρρείς και τα πόδια.
Κάτι προσπαθεί μα δε θα σου πω τώρα.
Ο Αστέριος.
Είναι φίλος μου. Ευγενέστατος και γενναιόδωρος. Σήμερα μου πρόσφερε λίγο από το γλειφιτζούρι του.
Ο Αστέριος.
Ειναι,
ειναι,
ειναι…
Είναι επικίνδυνος για τους συμμαθητές του ρε γαμ@το. Πολύ επικίνδυνος.
Πηγαίνει σε ειδικό σχολείο και είναι αυτιστικός.
11 χρονών. Και έξι μηνών.
Ο Αστέριος.
Ο Αστέριος δε γίνεται να συνεχίσει έτσι. Απαγορεύεται.
Είναι πολύ αυστηρά τα πλαίσια και οι κοινωνικές συμβάσεις του σχολείου, της χώρας, της κοινωνίας και πάει λέγοντας. Θα πρέπει να λάβουνε τα μέτρα τους όλοι οι ειδικοί του πλαισίου για τον αγαπημένο φίλο μου που ακούει σ’ ετούτο το όνομα…
Αστέριος.
Όνομα και πράγμα. Αστέρι, κουκλί ζωγραφιστό. Θα μπορούσες να πεις πως όταν μεγαλώσει θα κάψει καρδιές αν δεν ήξερες ότι…
Ξέρω θες να μάθεις όμως, να…
Δεν ξέρω πως να το πω.
Χρειάζομαι χρόνο να αφομοιώσω τα λόγια της μητέρας του που καρφώθηκαν στο στήθος μου, μαχαίρια.
Τέρας!
Ναι, ναι, ναι. Ο Αστέριος είναι ένα τέρας.
Τώρα το ξέρεις κι εσύ.
Όμως…εντάξει.
Δε χρειάζεται πια να φοβούνται οι συμμαθητές του για εκείνον γιατί το σχολείο του τελικά έλαβε τα μέτρα του και τον απομόνωσε. Μπορεί να κάνει το διάλλειμά του αλλά μόνος του. Μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά.
Ναι, μακριά.
Όπως το ακούς.
Δεν πρέπει να βάζει σε κίνδυνο την ακεραιότητα των συμμαθητών του.
Δεν πρέπει να ενοχλεί.
Για να σου πω βέβαια τη μαύρη μου αλήθεια δεν ξέρω ακριβώς ποιον ενοχλεί.
Ο Αστέριος.
Θα ήθελα να κάνω κάποιες ερωτήσεις στους υπεύθυνους εκείνου του σχολείου με πολλή αγάπη και αλήθεια. Θα ήθελα να τους ρωτήσω αν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους μήπως οι συμμαθητές του τρέμουν όταν αντιλαμβάνονται πως ένας συμμαθητής τους απομονώνεται από τα υπόλοιπα παιδιά.
Μήπως αισθάνονται λύπη που
ο Αστέριος,
απαγορεύεται να τρέχει με ορμή στο προαύλιο και αλλά τέτοια.
Μήπως αισθάνονται λύπη και φόβο που δεν επιτρέπεται,
ο Αστέριος,
να είναι αυτός που είναι.
Μήπως τρέμουν μην έρθει και εκείνων η σειρά και δεν τους δοθεί το βήμα να μιλήσουν, να εκφράσουν τον φόβο τούτο ποτέ.
Αχχ.
Βρε Αστέριε! Πόσο με πόνεσαν τα λόγια της μητέρας σου.
«Αν διαβάσεις την έκθεση τους… θα δεις πως μιλάνε για τέρας.»
Τέρας!
Ο Αστέριος.
…
Χάνω για λίγο τη λαλιά μου στην θύμιση της φωνής της μητέρας σου όταν μου ξεστόμισε τα παραπάνω λόγια.
Κι εσύ κι εγώ κι εκείνη,
ξέρουμε καλά πως τα λόγια αυτά δεν τα είπε ποτέ η μητέρα σου.
Τα είπε το σύστημα.
Και αυτό,
είναι το χειρότερο όλων!
Αμφιβάλλω αν θα πάρω απάντηση από εκείνους τους υπευθύνους στις ερωτήσεις που έκανα παραπάνω γιαυτό και αφήνω το κείμενο τούτο εδώ. Κι εύχομαι να αλλάξει.
Εύχομαι να αλλάξει κάτι.
Για κάθε παιδί που φέρνει λιγάκι σε αυτό το όνομα:
Αστέριος.
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. www.mpoxatziar.gr2023
