- Αυτισμός
-
by mpoxatziar
Ήταν στον 5ο μήνα έγκυος η μητέρα σου όταν μας ανακοίνωσε ο γιατρός πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το μωρό.
Εσένα.
Υπήρχε ένα χρωμόσωμα παραπάνω. Τρισωμία 21 ή αλλιώς σύνδρομο Down(Ντάουν).
Ο γιατρός μας πρότεινε να διακόψουμε την κύηση καθώς και πολλοί από το οικογενειακό περιβάλλον.
Θέλαμε πολύ ένα παιδί και έτσι πήραμε την απόφαση να σε κρατήσουμε και να έρθεις στη ζωή.
Έπειτα…
Έπειτα φίλοι και κυρίως συγγενείς, μας κατέκριναν. Σαν να υπήρχαν δυο στρατόπεδα.Υποστηρικτές και μη.
Έλεγαν πως σκεφτήκαμε μόνο τον εαυτό μας και τη ματαιοδοξία μας και όχι τα προβλήματα που θα είχες στη ζωή σου.
Μόνο προβλήματα.
Δεν δώσαμε ποτέ σημασία μόνο που η διάρκεια της εγκυμοσύνης , και όχι μονο, ήταν εφιαλτική. Δεν ήταν καθόλου όπως περιμέναμε. Τα πάντα άγνωστα και πρωτόγνωρα.
Όλα όσα ξέραμε για το σύνδρομο Ντάουν ήταν «το άρρωστο» ή «το μογγολάκι», μαζί με τα συνοδευτικά, υποχρεωτικά σχόλια…
Και πέρασε ο καιρός.
Και οι μήνες και τα χρόνια.
Γεννήθηκες, μεγάλωσες, χαμογέλασες, περπάτησες, μίλησες.
Τελικά τώρα, που είσαι σχεδόν ενήλικας, το μόνο που έχω να πω από όλη μας τη ζωή μέχρι τώρα μαζί, είναι πως σου χρωστάμε πολλά.
Πάρα πολλά.
Σου χρωστάμε.
Ναι.
Γιατί μας έμαθες πως να χαιρετάμε με την καρδιά μας.
Πως κάθε ώρα της ημέρας είναι κατάλληλη για μια αγκαλιά και ένα φιλί.
Μας έμαθες πως το σ’ αγαπώ δεν κοστίζει και χρειάζεται υπενθύμιση.
Μας έμαθες να χαμογελάμε ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος.
Μας έμαθες να είμαστε ευτυχισμένοι.
Να είμαστε δυνατοί στα δύσκολα.
Μας έμαθες πως δεν υπάρχουν δύσκολα και πως όλα είναι στο μυαλό μας και στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Κι όλα αυτά μέσα από το παραδεισένιο σου χαμόγελο που χαρίζεις με τη μοναδική γενναιοδωρία που διακρίνει εσένα. Με αυτό το χρωμόσωμα που έχεις παραπάνω.
Την τρισωμία σου.
Αυτή που σε κάνει άγγελο επί γης.
Σε κάνει στολίδι.
Σε κάνει κόσμημα.
Μας έμαθες να ζούμε.
Μας έμαθες πως είναι να μην κρατάς κακία σε κανέναν και για τίποτα.
Είναι φορές που είμαι απίστευτα αισιόδοξος και άλλες που κλαίω μονάχος κρυφά καθώς σκέφτομαι το μέλλον σου.
Βυθίζομαι σε απελπιστικές σκέψεις που με πνίγουν.
Τότε θυμάμαι το χαμογελό σου.
Αυτό το χαμόγελο είναι όλη μου η ζωή.
Εσύ.
Είσαι όλη μου η ζωή.
Ομορφαίνεις τον κόσμο μας.
Θέλω να γίνομαι χίλια κομμάτια να στα χαρίζω κάθε μέρα για να μη σου λείπει τίποτα και την ίδια στιγμή να είμαι ακέραιος για εσένα. Γιατί με χρειάζεσαι.
Στην πραγματικότητα όμως ακόμα δεν ξέρω αν χρειάζεσαι εσύ εμένα η εγώ εσένα.
Νιώθω πολύ πιο αδύναμος από εσένα και εσύ μου φαίνεσαι βράχος.
Να σου πω την αλήθεια, όλα αυτά δεν τα γράφω για να τα διαβάσεις εσύ.
Τα γράφω για εμένα και να μοιραστώ τα συναισθηματά μου.
Ούτε καν για να συμβουλέψω. Νιώθω πολύ μικρός και ταπεινός για να δίνω συμβουλές.
Δεν μπορώ να ξέρω το θα έκαναν ή τι θα κάνουν άλλοι γονείς στην θέση μου.
Εκείνο που ξέρω ΣΙΓΟΥΡΑ, είναι πως εσύ είσαι ευτυχισμένος.
Είσαι ευτυχισμένος.
Και το δείχνεις με το πιο πλατύ χαμόγελο που συνάντησα ποτέ στη ζωή μου.
Και αν γύριζα το χρόνο πίσω δεν θα ήθελα κανένα άλλο παιδί.
Μόνο εσένα.
Εσένα με τη τρισωμία 21.
Εσένα, με το σύνδρομο Down…
Γιε μου και κόρη μου!
Ο πατέρας σου.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ DOWN 2024.
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2024
