ΤΑΒΑΝΙ;;;

Δεν την ξέρω τη λέξη…
Τι θες να πεις;
Μήπως τέλος;…
Μήπως θες να πεις ότι βλέπεις τόσο, μα τόσο…, μακριά και ξέρεις μέχρι που μπορώ να φτάσω;…
Μήπως θες να πεις ότι η πρόοδος μου έχει όρια και κάποτε θα σταματήσω,
να προοδεύω;…
Μήπως θες να παρηγορήσεις ή να παρηγορηθείς, επειδή δεν υπάρχει πια μέλλον; Επειδή δε βλέπεις πια μέλλον;
Έβλεπες κάποτε…
Τι εννοείς;
Μήπως δε με πιστεύεις;…
Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Γιατί το λες;…
Γιατί;
Μήπως βιάζεσαι;
Μήπως δε σε ενδιαφέρει;
Πορεύεσαι σε ένα έργο και θες να είσαι θεατής…
Κακός θεατής. Από εκείνους που θέλουν να ξέρουν το τέλος, μόνο. Κι ας χάσουν όλη τη δράση της πλοκής και τη μαγεία της.
Σαν αυτούς που θέλουν να ξέρουν τον θάνατό τους κι ας είναι να χάσουν τη ζωή τους ψάχνοντάς τον.
Μόνο που η ζωή βρίσκεται στο ψάξιμο. Στον δρόμο. Όχι στον θάνατο.
Και το ταξίδι στη διαδρομή. Όχι στον προορισμό.
Το πάν κι άλλοι.
Και οι επιτυχίες μου πέφτουν στα πόδια σου για να τις δεις. Ικετεύουν…
Κι εσύ κοιτάς το ταβάνι και έτσι…
Δεν βλέπεις τίποτα.
Τίποτα…
Κι εκείνες χάνονται απαρηγόρητες. – οι επιτυχίες μου- Σβήνουν. Τις τρώει το χώμα του δαπέδου που πατάς.
Κι αλλού κοιτάς.
Χαμήλωσε για λίγο τα βλέμμα.
Κοίταξέ με.
Κοίτα πως πετυχαίνω τους στόχους μου.
Κοίτα πως κάνω σωστά τις δουλειές μου.
Κοίτα πως μπορούμε να ανέβουμε μαζί το βουνό.
Θα σου δείξω.
Κοίτα πως μπορούμε να φτάσουμε στα ουράνια.
Στο ύψος σου κοίτα και το δικό μου. Όχι πιο πάνω.
Ανεβαίνουμε ήδη.
Κοίτα. Δες. Αφουγκράσου.
Πατάμε το ταβάνι που κοιτούσες κάποτε. Πατάμε κάθε ταβάνι. Κι ανεβαίνουμε.
Γιατί για εμάς…
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑΒΑΝΙ!
Πως την είπες τη λέξη;
ΤΑΒΑΝΙ;
Δεν την ξέρω.